23.11.12
Όταν ήρθε η μεταπολίτευση στη χώρα μας, όλοι άρχισαν να νοιώθουν ελεύθεροι!
Γράφει ο Γιώργος Κοβός
Μπορούσαν να σκέφτονται, να μιλάνε, να γράφουν ό,τι θέλουν δίχως τον φόβο να τους κυνηγήσει κάποιος, δίχως την δαμόκλειο σπάθη της λογοκρισίας πάνω από το κεφάλι τους.
Το «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν», αποτελούσε παρελθόν και όλοι πια έδειχναν χαρούμενη στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Τριανταοχτώ χρόνια μετά, αρχίζουμε να το ξανασκεφτόμαστε. Κάτι δεν πάει καλά. Ένα μόνιμο βουητό στ’ αυτιά μας: «Αποφασίζομεν», «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».
Κάτι δεν πάει καλά!
Υποτίθεται πως αφήσαμε πίσω τους δικτάτορες και πήραμε από το χέρι τους δημοκράτες για μια καλύτερη ζωή. Τότε, γιατί αυτό το βουητό στ’ αυτιά μας;
Μήπως δεν τα καταφέραμε;
Μήπως ζούμε μια δικτατορία ντυμένη με κοστούμι δημοκρατίας!
Μια Δημο-κτατορία!
Τα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» της μεταπολιτευτικής περιόδου:
-Αν δεν μπορείς να μας στηρίξεις με την ψήφο σου, μην περιμένεις να σε στηρίξουμε στο δικαίωμά σου για εργασία..
-Αν εργάζεσαι στον ιδιωτικό τομέα, δεν μπορείς να διεκδικήσεις τα δικαιώματά σου. Πόσο μάλλον να απεργήσεις… Αν παραβείς την «διαταγή», απολύεσαι με κάποια πρόφαση.
-Αν θελήσεις να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί, το ιερότερο δικαίωμα σου, θα πρέπει να πληρώσεις και για να κυριολεκτούμε, θα πρέπει να… «τιμωρηθείς»! Θα φορολογηθείς γι’ αυτήν σου την απόφαση, θα φορολογηθείς για το παιδί σου και το παιδί σου θα ξεκινήσει να κουβαλά τα βάρη του χρεωμένου κράτους από τα γεννοφάσκια του ακόμη!
-Θα πληρώνεις εισφορές στο ασφαλιστικό σου ταμείο, άσχετα αν εσύ θα προτιμούσες να τα έδινες σε μια ιδιωτική ασφαλιστική για να νιώθεις σίγουρος ότι κάποια στιγμή, θα πάρεις σύνταξη. Κι αν στο τέλος ρημάξει το ασφαλιστικό ταμείο, γιατί κάποιοι έφαγαν τα χρήματα σου, τα χρήματα όλων των ασφαλισμένων, πάλι στα αυτιά σου θα ηχήσει το ενοχλητικό βουητό! «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν»: όχι μόνον δεν θα πάρεις σύνταξη, αλλά θα κληθείς να ξαναπληρώσεις εσύ για να σωθεί το ταμείο σου!
-Αν βρεθείς σε συνέλευση εργαζομένων του χώρου σου και κληθείς να ψηφίσεις για την λήψη μιας απόφασης , η οποία μπορεί και να κρίνει την υπόλοιπη ζωή σου, θα πρέπει να ακολουθήσεις την γνώμη των πολλών. Αν γίνει αντιληπτό πως εναντιώνεσαι στις απόψεις ή τα συμφέροντά τους, μάλλον θα χάσεις την δουλειά σου, αν δεν σε «στολίσουν» με διάφορα διακοσμητικά πρώτα ή δεν σε μετατρέψουν σε σάκο πυγμαχίας.
-Αν είσαι πολιτικός, είσαι υποχρεωμένος να ακολουθήσεις τις απόψεις του κόμματός σου (ή καλύτερα του αρχηγού σου). Αν τύχει να έχεις διαφορετική άποψη….. φυσικά και δεν έχεις αυτό το δικαίωμα. Με λίγα λόγια, σε αναδεικνύουν με την ψήφο τους οι πολίτες περιμένοντας να εκφέρεις την γνώμη που εσύ θεωρείς σωστή μέσα στο κοινοβούλιο γιατί πιστεύουν ότι σκέφτεσαι ορθά, πράγμα που συνεπάγεται ότι έχεις σωστή άποψη που τους εκφράζει , αλλά εσύ δεν μιλάς, δεν κάνεις αυτό για το οποίο εκλέχθηκες γιατί φοβάσαι ότι θα σε «ξηλώσει» ο αρχηγός!
Μήπως, τελικά, αυτοί που μας τριβελίζουν τα αυτιά μας με την λέξη «δημοκρατία» είναι οι ίδιοι που λειτουργούν σαν δικτάτορες; (παρόλο που οι περισσότεροι έχουν σαν καύχημα τους ότι υπήρξαν αντιστασιακοί κατά την διάρκεια της επταετίας).
Δημοκτατορία!
Πως μπορεί να αλλάξει αυτό; Την απάντηση την έχουμε μέσα μας. Η δημοκρατία κερδίζεται μέσα από την πολιτική.
Μόνον που η πολιτική δεν οριοθετείται αποκλειστικά και μόνον από τους εκλεγμένους της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας. Η πολιτική είναι παντού. Στην καθημερινή συμπεριφορά και στις πράξεις μας. Η ψήφος μας είναι ένα και μόνον σημείο.
Ναι, ακόμη και όταν δίνουμε χρόνο σε κάποιον να μας μιλήσει κι ακόμη περισσότερο χρόνο στον εαυτό μας να τον ακούσουμε και κυρίως να τον κατανοήσουμε, είναι πολιτική πράξη.
Η επικοινωνία -όχι η ανταλλαγή πληροφοριών- είναι ένα είδος πολιτικής πράξης.
Ύψιστο δικαίωμα και υποχρέωση.
Πολιτικά όντα και όχι παρα… πολιτικά, όχι ολίγον πολιτικά.
Δημοκρατικά, όχι δημο..κτατορικά!
Η πολιτική ξεκινά από την ζωή. Αν θέλουμε να σταματήσει το βουητό στ’ αυτιά μας, δεν χρειάζεται να παίρνουμε «αντιβίωση», αρκεί μια ασπιρίνη… πολιτικής.
Καλό… ξημέρωμα (όπως θέλει το μεταφράζει κανείς)…
Γράφει ο Γιώργος Κοβός
Μπορούσαν να σκέφτονται, να μιλάνε, να γράφουν ό,τι θέλουν δίχως τον φόβο να τους κυνηγήσει κάποιος, δίχως την δαμόκλειο σπάθη της λογοκρισίας πάνω από το κεφάλι τους.
Το «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν», αποτελούσε παρελθόν και όλοι πια έδειχναν χαρούμενη στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Τριανταοχτώ χρόνια μετά, αρχίζουμε να το ξανασκεφτόμαστε. Κάτι δεν πάει καλά. Ένα μόνιμο βουητό στ’ αυτιά μας: «Αποφασίζομεν», «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».
Κάτι δεν πάει καλά!
Υποτίθεται πως αφήσαμε πίσω τους δικτάτορες και πήραμε από το χέρι τους δημοκράτες για μια καλύτερη ζωή. Τότε, γιατί αυτό το βουητό στ’ αυτιά μας;
Μήπως δεν τα καταφέραμε;
Μήπως ζούμε μια δικτατορία ντυμένη με κοστούμι δημοκρατίας!
Μια Δημο-κτατορία!
Τα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» της μεταπολιτευτικής περιόδου:
-Αν δεν μπορείς να μας στηρίξεις με την ψήφο σου, μην περιμένεις να σε στηρίξουμε στο δικαίωμά σου για εργασία..
-Αν εργάζεσαι στον ιδιωτικό τομέα, δεν μπορείς να διεκδικήσεις τα δικαιώματά σου. Πόσο μάλλον να απεργήσεις… Αν παραβείς την «διαταγή», απολύεσαι με κάποια πρόφαση.
-Αν θελήσεις να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί, το ιερότερο δικαίωμα σου, θα πρέπει να πληρώσεις και για να κυριολεκτούμε, θα πρέπει να… «τιμωρηθείς»! Θα φορολογηθείς γι’ αυτήν σου την απόφαση, θα φορολογηθείς για το παιδί σου και το παιδί σου θα ξεκινήσει να κουβαλά τα βάρη του χρεωμένου κράτους από τα γεννοφάσκια του ακόμη!
-Θα πληρώνεις εισφορές στο ασφαλιστικό σου ταμείο, άσχετα αν εσύ θα προτιμούσες να τα έδινες σε μια ιδιωτική ασφαλιστική για να νιώθεις σίγουρος ότι κάποια στιγμή, θα πάρεις σύνταξη. Κι αν στο τέλος ρημάξει το ασφαλιστικό ταμείο, γιατί κάποιοι έφαγαν τα χρήματα σου, τα χρήματα όλων των ασφαλισμένων, πάλι στα αυτιά σου θα ηχήσει το ενοχλητικό βουητό! «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν»: όχι μόνον δεν θα πάρεις σύνταξη, αλλά θα κληθείς να ξαναπληρώσεις εσύ για να σωθεί το ταμείο σου!
-Αν βρεθείς σε συνέλευση εργαζομένων του χώρου σου και κληθείς να ψηφίσεις για την λήψη μιας απόφασης , η οποία μπορεί και να κρίνει την υπόλοιπη ζωή σου, θα πρέπει να ακολουθήσεις την γνώμη των πολλών. Αν γίνει αντιληπτό πως εναντιώνεσαι στις απόψεις ή τα συμφέροντά τους, μάλλον θα χάσεις την δουλειά σου, αν δεν σε «στολίσουν» με διάφορα διακοσμητικά πρώτα ή δεν σε μετατρέψουν σε σάκο πυγμαχίας.
-Αν είσαι πολιτικός, είσαι υποχρεωμένος να ακολουθήσεις τις απόψεις του κόμματός σου (ή καλύτερα του αρχηγού σου). Αν τύχει να έχεις διαφορετική άποψη….. φυσικά και δεν έχεις αυτό το δικαίωμα. Με λίγα λόγια, σε αναδεικνύουν με την ψήφο τους οι πολίτες περιμένοντας να εκφέρεις την γνώμη που εσύ θεωρείς σωστή μέσα στο κοινοβούλιο γιατί πιστεύουν ότι σκέφτεσαι ορθά, πράγμα που συνεπάγεται ότι έχεις σωστή άποψη που τους εκφράζει , αλλά εσύ δεν μιλάς, δεν κάνεις αυτό για το οποίο εκλέχθηκες γιατί φοβάσαι ότι θα σε «ξηλώσει» ο αρχηγός!
Μήπως, τελικά, αυτοί που μας τριβελίζουν τα αυτιά μας με την λέξη «δημοκρατία» είναι οι ίδιοι που λειτουργούν σαν δικτάτορες; (παρόλο που οι περισσότεροι έχουν σαν καύχημα τους ότι υπήρξαν αντιστασιακοί κατά την διάρκεια της επταετίας).
Δημοκτατορία!
Πως μπορεί να αλλάξει αυτό; Την απάντηση την έχουμε μέσα μας. Η δημοκρατία κερδίζεται μέσα από την πολιτική.
Μόνον που η πολιτική δεν οριοθετείται αποκλειστικά και μόνον από τους εκλεγμένους της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας. Η πολιτική είναι παντού. Στην καθημερινή συμπεριφορά και στις πράξεις μας. Η ψήφος μας είναι ένα και μόνον σημείο.
Ναι, ακόμη και όταν δίνουμε χρόνο σε κάποιον να μας μιλήσει κι ακόμη περισσότερο χρόνο στον εαυτό μας να τον ακούσουμε και κυρίως να τον κατανοήσουμε, είναι πολιτική πράξη.
Η επικοινωνία -όχι η ανταλλαγή πληροφοριών- είναι ένα είδος πολιτικής πράξης.
Ύψιστο δικαίωμα και υποχρέωση.
Πολιτικά όντα και όχι παρα… πολιτικά, όχι ολίγον πολιτικά.
Δημοκρατικά, όχι δημο..κτατορικά!
Η πολιτική ξεκινά από την ζωή. Αν θέλουμε να σταματήσει το βουητό στ’ αυτιά μας, δεν χρειάζεται να παίρνουμε «αντιβίωση», αρκεί μια ασπιρίνη… πολιτικής.
Καλό… ξημέρωμα (όπως θέλει το μεταφράζει κανείς)…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου