«ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΥΠΗΡΧΑΝ ΓΙΓΑΝΤΕΣ»;

Μετά από το σχολείο πήρα την κόρη μου από το χέρι και πήγαμε στο Πολυτεχνείο. Για να δει τι είναι αυτό το... Πολυτεχνείο! Τι είδε;
Γράφει η Γεωργία Λινάρδου

Είδε έναν διαφορετικό κόσμο από αυτόν που της πλασάρουν οι τηλεοπτικές διαφημίσεις και τα παιδικά προγράμματα. 

Έναν κόσμο από νέα παιδιά που τα σταμάταγαν συνταξιούχοι άλλοι για να πουν τον πόνο τους, άλλοι για να διαμαρτυρηθούν, νέα παιδιά που φτιάχνανε πανό και φωνάζανε ακόμη και σήμερα: Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία. 

Η μικρή μου που ήταν σίγουρη πως το σύνθημα είναι, όπως συνηθίζει να το λέει: Ψωμί-Παιδεί…(ο)- Ελευθερί… (ο), νόμιζε πως πάμε σε «γιορτή», πως πάμε να ψωνίσουμε και ήταν χαρούμενη. 

Αλλά όταν είδε το πλήθος των φοιτητών, των νεαρών παιδιών να συζητάνε μεταξύ τους, να ακούγονται κάτι «αλλόκοτες» μουσικές από τα μεγάφωνα, και τα πανό που κάποια παιδιά έφτιαχναν: «Το Πολυτεχνείο Ζει!», προβληματίστηκε.

Είναι γιορτή αυτή; 

Όχι, δεν είναι. Είναι μια αλλιώτικη γιορτή για να «θυμόμαστε».

Τί να θυμόμαστε;

Αυτά που συνέβησαν πριν πολλά χρόνια.

Και μόλις περάσαμε την πύλη του Πολυτεχνείου ψέλλισε: «Εδώ σκοτώθηκαν τα παιδιά». 

Και εδώ, και αλλού. Έλα να τρέξουμε. Έλα, να πάμε γρήγορα! 

«Πάρε μου ένα τριαντάφυλλο να κάνω δώρο στην γιαγιά που έχει γενέθλια».

-Όχι θα πάρουμε έναν τριαντάφυλλο για να το πάμε στο Πολυτεχνείο. 

«Τι είναι το Πολυτεχνείο»; 

-Είναι κάτι που έγινε παλιά και πρέπει να το θυμόμαστε. Τρέχει βιαστικά να καταθέσει το λουλούδι την ώρα που μια μαμά συμβουλεύει την κόρη της να σταθεί με ύφος μπροστά στο «κεφάλι» του «φοιτητή» με το κόκκινο γαρύφαλλο για να την απαθανατίσει σε φωτογραφία.

Η μικρή μου στέκεται λίγο σαστισμένη, λίγο… 

Παρατηρεί την προτομή, το μεγάλο κεφάλι που βρίσκεται στο Πολυτεχνείο, χωμένο στα λουλούδια και τα στεφάνια και αναρωτιέται…

«Στο Πολυτεχνείο υπήρχαν γίγαντες»;

Έλα να τρέξουμε!