ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΑΥΡΙΟ;

Αγαπητό ημερολόγιο, Σου γράφω σήμερα γνωρίζοντας ότι όποιος δει αυτές τις γραμμές, θα τις δει... αύριο.
Γράφει ο Γιώργος Κοβός

Είναι η μεγάλη εναλλαγή, η εναλλαγή του σήμερα με το αύριο που δημιουργεί τα πολύ μικρά χρονικά διαστήματα, που γίνονται η ίδια μας η ζωή, και ονομάζονται στιγμές…
Τι είναι, όμως, αυτό που μας αποσπάει την προσοχή από την στιγμή που ζούμε και την «σπρώχνει» στο αύριο;
Γιατί σκεφτόμαστε το πού θα είμαστε «αύριο» και ξεχνάμε το πού βρισκόμαστε «σήμερα»; Απαντήσεις; πολλές…
Αν ρωτήσουμε δυο χιλιάδες ανθρώπους, θα πάρουμε δυο χιλιάδες διαφορετικές απαντήσεις. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι οφείλεται στην ανάγκη του για πρόοδο, κάποιος άλλος στην αγωνία για την επιβίωση του, κάποιος τρίτος στην επιθυμία του για ένα όσο το δυνατόν καλύτερο μέλλον των παιδιών του. Προσπαθώ να θυμηθώ πόσες φορές μου έχουν δώσει μια συμβουλή ή μου έχουν εκφράσει μια απορία που να περιέχει την λέξη «αύριο». Δεν βρίσκω τον ακριβή αριθμό, αλλά, το σίγουρο είναι ότι είναι πολλές. Θυμάμαι τον πατέρα μου, σε κάθε συμβουλή του, να προσθέτει και το αποτέλεσμα της συγκεκριμένης ενέργειας και να το τοποθετεί, χρονικά, στο «αύριο». Μερικές φορές, μάλιστα, έδινε μεγαλύτερη έμφαση επεκτείνοντας τον χρόνο αναφέροντας και την λέξη «μεθαύριο» (π.χ. «Αύριο, μεθαύριο θα πας φαντάρος. Να μην έχεις δυο δραχμές στην άκρη;»). 
Επίσης, θυμάμαι διάφορες επαγγελματικές συνεντεύξεις στις οποίες παρευρέθηκα. Στο μεγαλύτερο ποσοστό αυτών η ερώτηση που κυριάρχησε ήταν «Πώς φαντάζεστε εαυτόν σε πέντε (ή και δέκα) χρόνια;» Προσέξτε, σε αυτές τις περιπτώσεις δεν πηγαίναμε καν στο «μεθαύριο». Πηγαίναμε, αμέσως, στο «μετά από πέντε χρόνια».
 Και το πιο αστείο από όλα, κανείς δεν με ρωτούσε για το παρόν. Είτε επρόκειτο για γονείς, είτε για συγγενείς, είτε για υποψήφιους εργοδότες, όλοι αναφέρονταν στο «χθες» και στο «αύριο». Πιθανό, να μην ρωτούσαν για το παρόν γιατί, έχοντάς με μπροστά τους, μπορεί να είχαν την εντύπωση ότι έβλεπαν αρκετά πράγματα σε μένα και, συνεπώς, δεν χρειαζότανε να μπουν σε περισσότερες ερωτήσεις. Αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος που κάνουμε όλοι.
Ποτέ δεν ρωτάμε κάποιον για το τι θέλει να κάνει σήμερα. Θεωρούμε ότι, αφού τον έχουμε μπροστά μας και μας μιλάει, έχουμε καταλάβει τι θέλει στην παρούσα φάση. Οι μόνες στιγμές που μου έρχονται στον νου και μπορώ να πω ότι μας απασχολούσε, πρώτα, το σήμερα και μετά το αύριο, ήταν εκείνες κατά τις οποίες συζητούσαμε με κάποιον εφηβικό ή και λίγο μεγαλύτερο έρωτα. Βλέπετε, ο έρωτας είναι το μοναδικό συναίσθημα που μπορεί να σε κρατάει σε δυο χρονικά σημεία ταυτόχρονα. Όπως και να σου προκαλεί δυο διαφορετικά συναισθήματα ταυτόχρονα, αλλά, αυτό το τελευταίο, θα το συζητήσουμε μια άλλη φορά, ίσως αύριο. Θέλω να πω ότι στην περίπτωση του έρωτα ζούσαμε πρώτα εκείνη την στιγμή λόγω του δυνατού συναισθήματος και, παράλληλα, κάναμε ο ένας στον άλλον ερωτήσεις του τύπου: «Πώς φαντάζεσαι ή πώς θα ήθελες να είσαι σε δέκα χρόνια;» 
Σε όλες τις προαναφερθείσες περιπτώσεις δεν θυμάμαι να έδινα άλλη απάντηση παρά μόνο ότι δεν μπορούμε να προεξοφλήσουμε το «αύριο», αν δεν ζήσουμε το «σήμερα». Δεν μπορούμε να έχουμε καλύτερο «αύριο», αν δεν έχουμε διαμορφώσει ένα πολύ καλό «σήμερα». Αφήστε που, όταν εστιάζουμε στο «αύριο», δημιουργείται ένα άγχος στην ανθρώπινη ύπαρξή μας, αφού πρόκειται για κάτι που δεν το γνωρίζουμε ακόμα. Άρα, αν σκεφτούμε ότι κάθε στιγμή που περνάει, πριν λίγο άνηκε στο μέλλον μας, ακόμα και εκείνοι που επιθυμούν να αγχώνονται για το μέλλον θα συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να εστιάσουν στο παρόν!!!
Άρα, ζήστε το παρόν… Είναι, ακριβώς, σαν να ζείτε το μέλλον…!!!

Καλό… ξημέρωμα (όπως θέλει το μεταφράζει κανείς)…