Αν παρατηρήσετε στα κινούμενα σχέδια τύπου Monsuno, οι μπλε είναι οι καλοί και οι κόκκινοι είναι οι κακοί. Τυχαίο;
Γράφει η Αιμιλία Πανταζή
Λίγο μετά την εφηβεία, παρουσιάστηκε το θεματάκι του αστιγματισμού. Ο οφθαλμίατρος μου συνταγογράφησε ένα ζευγάρι γυαλιά. Στην αρχή τα φορούσα, δε λέω.
Μετά τα ξέχασα.
Φορούσα τα μικρά κοκάλινα γυαλιά κατά πώς τα θυμόμουν! Προτιμούσα να σουφρώνω το μέτωπο στην προσπάθεια μου να βλέπω καλύτερα. Να επικοινωνώ με εικόνες παραμορφωμένες και θολές. Να αφήνω τον πονοκέφαλο ανεπηρέαστο να μου κάνει συντροφιά για ώρες. Ακόμη κι όταν ένας αγαπημένος φίλος προσπάθησε να με συνετίσει, εγώ, τα μικρά, τετράγωνα γυαλιά μου, δεν τα θυμόμουν. Τα ξέχναγα πάνω στο ντουλάπι της κουζίνας. Κι αυτό, φαίνεται ,μου έγινε συνήθεια.
Να ξεχνώ!
Ποια; Τα ουσιώδη.
Ότι άξιζε στη ζωή μου, ήταν και είναι η πιο ουσιαστική μου κληρονομιά. Τα σπόρια βασιλικού που είχα φυτέψει σε ένα γλαστράκι, πέρσι. Ο ήλιος που ξεμυτούσε κάθε πρωί πίσω από την μπροστινή πολυκατοικία και μου… έκοβε την θέα. Οι απογευματινές βόλτες μου στην παραλία με το κύμα να μου χαϊδεύει τρυφερά τα πόδια, και εγώ να μαζεύω θαλασσόξυλα.
Το ζουμερό παιδικό φιλί στο μάγουλο. Η αναπάντεχη αγκαλιά από έναν αναπάντεχο φίλο. Σκέφτομαι πως για την προσωπική μας «λήθη» δεν ευθύνεται κανείς άλλος, παρά εμείς οι ίδιοι. Γινήκαμε αλαζόνες κάποια στιγμή και νομίζαμε πως με μηδαμινές δυνάμεις μπορούμε να κατακτήσουμε τον κόσμο ολάκερο. Αμ, δεν γίνεται έτσι φίλε μου. Τα πράγματα, έτσι, δεν αλλάζουν! Κι εγώ μη φανταστείς, όταν το συνειδητοποίησα, έσπευσα να φορέσω τα παλιά ξεχασμένα κοκάλινα γυαλιά, τα παρατημένα γυαλιά που δεν φορούσα γιατί ήμουν σίγουρη πως είμαι ανώτερη από οποιαδήποτε συμβουλή και μέτρηση! Αλλά μετά το ξανασκέφτηκα και έκλεισα εκ νέου ραντεβού με τον οφθαλμίατρο. Φυσικά και μου έδωσε καινούργια γυαλιά. Τα παλιά έμειναν αναξιοποίητα, πέρασαν στο… παρελθόν ως άνεργα και την θέση τους έπρεπε να πάρουν άλλα.
«Με γεια τα καινούργια γυαλιά», μου είπαν όλοι… εγώ, όμως, απλά είχα αλλάξει τον σκελετό κι αυτήν την φορά είχα επιλέξει ένα ζευγάρι κόκκινα γυαλιά!
Γράφει η Αιμιλία Πανταζή
Λίγο μετά την εφηβεία, παρουσιάστηκε το θεματάκι του αστιγματισμού. Ο οφθαλμίατρος μου συνταγογράφησε ένα ζευγάρι γυαλιά. Στην αρχή τα φορούσα, δε λέω.
Μετά τα ξέχασα.
Φορούσα τα μικρά κοκάλινα γυαλιά κατά πώς τα θυμόμουν! Προτιμούσα να σουφρώνω το μέτωπο στην προσπάθεια μου να βλέπω καλύτερα. Να επικοινωνώ με εικόνες παραμορφωμένες και θολές. Να αφήνω τον πονοκέφαλο ανεπηρέαστο να μου κάνει συντροφιά για ώρες. Ακόμη κι όταν ένας αγαπημένος φίλος προσπάθησε να με συνετίσει, εγώ, τα μικρά, τετράγωνα γυαλιά μου, δεν τα θυμόμουν. Τα ξέχναγα πάνω στο ντουλάπι της κουζίνας. Κι αυτό, φαίνεται ,μου έγινε συνήθεια.
Να ξεχνώ!
Ποια; Τα ουσιώδη.
Ότι άξιζε στη ζωή μου, ήταν και είναι η πιο ουσιαστική μου κληρονομιά. Τα σπόρια βασιλικού που είχα φυτέψει σε ένα γλαστράκι, πέρσι. Ο ήλιος που ξεμυτούσε κάθε πρωί πίσω από την μπροστινή πολυκατοικία και μου… έκοβε την θέα. Οι απογευματινές βόλτες μου στην παραλία με το κύμα να μου χαϊδεύει τρυφερά τα πόδια, και εγώ να μαζεύω θαλασσόξυλα.
Το ζουμερό παιδικό φιλί στο μάγουλο. Η αναπάντεχη αγκαλιά από έναν αναπάντεχο φίλο. Σκέφτομαι πως για την προσωπική μας «λήθη» δεν ευθύνεται κανείς άλλος, παρά εμείς οι ίδιοι. Γινήκαμε αλαζόνες κάποια στιγμή και νομίζαμε πως με μηδαμινές δυνάμεις μπορούμε να κατακτήσουμε τον κόσμο ολάκερο. Αμ, δεν γίνεται έτσι φίλε μου. Τα πράγματα, έτσι, δεν αλλάζουν! Κι εγώ μη φανταστείς, όταν το συνειδητοποίησα, έσπευσα να φορέσω τα παλιά ξεχασμένα κοκάλινα γυαλιά, τα παρατημένα γυαλιά που δεν φορούσα γιατί ήμουν σίγουρη πως είμαι ανώτερη από οποιαδήποτε συμβουλή και μέτρηση! Αλλά μετά το ξανασκέφτηκα και έκλεισα εκ νέου ραντεβού με τον οφθαλμίατρο. Φυσικά και μου έδωσε καινούργια γυαλιά. Τα παλιά έμειναν αναξιοποίητα, πέρασαν στο… παρελθόν ως άνεργα και την θέση τους έπρεπε να πάρουν άλλα.
«Με γεια τα καινούργια γυαλιά», μου είπαν όλοι… εγώ, όμως, απλά είχα αλλάξει τον σκελετό κι αυτήν την φορά είχα επιλέξει ένα ζευγάρι κόκκινα γυαλιά!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου