ΘΑ ΠΑΡΩ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΕΒΩ ΣΤΗΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

Βασικά, αυτός αρνείται πεισματικά και προσπαθεί να με πείσει να μην πάω. Πρέπει να του πω να χωρίσουμε, αυτή η συμβίωση έχει καταντήσει προβληματική!
Γράφει η Γεωργία Λινάρδου 

Δε μ’ αφήνει να πηγαίνω πουθενά μόνη μου! Άλλο πράγμα και τούτο. Περπατώ στον δρόμο, ένα βήμα πιο μπροστά ο φόβος μου, ούτε καν πίσω, ούτε καν στο πλάι ρε παιδί μου, να προχωράμε παράλληλα. Πηγαίνω να πληρώσω κάνα λογαριασμό, άντε πάλι μπροστά μου! Πολλές φορές σε δημόσιες υπηρεσίες έχει συμβεί να καλύπτει ακόμη και το πρόσωπο του ή της υπαλλήλου από την οποία ζητάω να με εξυπηρετήσει.

Ο τύπος έχει φρικάρει τελείως. Τι αρρωστημένη αγάπη είναι τούτη; Προχθές το βράδυ του τα έψαλα ένα χεράκι μπας και καταλάβει, μπας και ξεκουμπιστεί και φύγει από μόνος του γιατί εγώ τα δράματα του χωρισμού δεν τα μπορώ. Άλλα του έλεγα εγώ, άλλα μου έλεγε εκείνος.

Χθες πάλι το βράδυ όταν του ανακοίνωσα ότι σήμερα θα κατέβω στην συγκέντρωση, έγινε ο κακός χαμός. Αφού είδε ότι δεν παίρνω από λόγια, κατέβασε τα μούτρα και περιφερόταν στο σπίτι πένθιμα. Ήταν η πρώτη φορά που δεν έτρεξα να τον πάρω αγκαλιά και να τον καθησυχάσω, να του πω πως έχει δίκιο, πως δεν θα το ξανακάνω κι άλλες εύπεπτες ανοησίες.

«Όχι φίλε μου εγώ θα κατέβω στην πορεία, αν θέλεις έλα μαζί μου», του είπα σήμερα το πρωί. Κι εκείνος απάντησε μονολεκτικά: «Εντάξει»! Ναι, θα τον πάρω μαζί μου σήμερα με την ελπίδα να χαθεί μια και καλή μέσα στο πλήθος… 

Όποιος τολμήσει να βάλει silver alert για πάρτη του, θα’ χει να κάνει μαζί μου και όχι… μόνον!