ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΡΜΑΝΣΗ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ!

Σε λίγες μέρες αρχίζουνε τα κρύα… To Storie Umane παρουσιάζει μία πρωτοποριακή λύση για την θέρμανση του σπιτιού σας!

Γράφει η Αιμιλία Πανταζή

Το ξέρουμε εδώ και χρόνια. Ο Νοέμβρης, που σε λίγες μέρες με τον ερχομό του θα μας κλείσει το μάτι, υποπτεύομαι πως δεν θα έρθει μόνο γι’ αυτό, να μας κλείσει το μάτι, εννοώ. 

Θα’ ρθει με απαιτήσεις!!! Ξέρετε… σαν κι αυτές ξένων τροϊκανών και ελληνοτροϊκανών! 

Θα ‘ρθει, θα κλείσει… καλοριφέρ, σόμπα, τζάκι, κλιματιστικό, μαγκάλι… ναι μαγκάλι, κάπου διάβασα πως αναβιώνει ο παλιός πατροπαράδοτος τρόπος… αλλά επειδή μας αγαπά ιδιαίτερα, θα φουντώσει τί;

Μα φυσικά την φωτιά που έχει ανάψει ο κ.. ος μας!

Ε, σου λέει, αφού δεν έχετε πως αλλιώς να ζεσταθείτε, γίνετε… εσωστρεφείς, ανακαλύψτε το σώμα σας, τον εαυτό σας!

Τι υπέροχος Νοέμβρης!

Με το ύψος που θα σκαρφαλώσουν οι τιμές παντός είδους θερμαντικού μέσου, είναι μια καλή λύση. Θες πετρέλαιο, ρεύμα, ξύλα; Θα σου κλείσει το μάτι ο Νοέμβρης και θα σου πει: «Άστο για του χρόνου. Ό,τι ζεστάθηκε το κοκαλάκι σου, κάβουρα, ζεστάθηκε. Τώρα κανόνισε τι θα κάνεις. Μην ελπίζεις για αυτό, ούτε στα κάρβουνα… το μόνο που σε σώζει είναι να ξαναγνωρίσεις τον εαυτό σου, το σώμα σου»!

Εγώ πάντως ξεκίνησα την… γνωριμία που σας έλεγα! 

Ένα τρέμουλο, ένα ρίγος, ένα ξαφνικό κρύο ρεύμα να διαπερνά το σώμα σε ανείπωτες στιγμές: Εκεί που στρώνεις το τραπέζι… τσουπ κοιτάς λίγο προς τα πίσω, βλέπεις την… φωτιά κι αυτό ήταν, φυσικός τρόπος θέρμανσης όλου του σπιτιού! 

Τις στιγμές που παρακολουθείς να διαδραματίζονται σκηνές ερωτικού πάθους ανάμεσα στον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή και το χαρέμι του, ξανά τσουπ μια από τα ίδια, κοιτάς λίγο προς τα πίσω κι αρχίζεις και ζεσταίνεσαι και πάλι!

Όταν βγαίνεις μέχρι το απέναντι πεζοδρόμιο για να πετάξεις τα σκουπίδια, η φρόιλάιν, η μαντάμ, η γεροντομπουμπού, ή όπως αλλιώς θέλετε, σου έρχεται ως ενόραση κι εσύ τι κάνεις… κοίταγμα οπισθίων για να είσαι σίγουρη πως η φωτιά είναι αναμμένη!

Η γιαγιά μου όταν έτρεμε το σαγόνι μου, τα χέρια μου ή και ολόκληρη, φώναζε στη μάνα μου: «Το κορίτσι κρυώνει. Δεν το βλέπεις. Άντυτο το έχεις; Του έβαλες φανελάκι;» Ή αργότερα στην εφηβεία: «Κοπέλα μου τι έχεις και τρέμεις; Έχεις αγωνία για κάτι;».

Εμ, που να’ ξερε η μάνα μου και η γιαγιά μου από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας! Θα’ τρεμα μετά, σιγά που θα’ τρεμα!

Ευτυχώς που στο σπιτικό μας μένουν πολλά άτομα. Στον πάνω όροφο μετρώ δύο «πηγές θέρμανσης», στον κάτω όροφο «άλλες δύο». Το μόνο που δεν βλέπω να έχει ενεργοποιηθεί ακόμη είναι ο… πισινός της σκυλίτσας μας της Νταίζης!

Θα δούμε τι θα κάνουμε και μ' αυτόν!