Χθες απονεμήθηκαν τα βραβεία της Ακαδημίας Αθηνών. Ανάμεσα στους βραβευμένους ο 18 χρονος Hamayun Anwar και 32 Wakar Ahmed. Δυστυχώς, δεν ήταν εκεί για να παραλάβουν το βραβείο τους…
Γράφει η Γεωργία Λινάρδου
Γράφει η Γεωργία Λινάρδου
Ίσως να ήταν η καλύτερη και παράλληλα ή πιο στενάχωρη είδηση που άκουσα χθες. Η Ακαδημία Αθηνών βράβευσε τους δύο Πακιστανούς που θυσιάστηκαν προκειμένου να σώσουν δύο άλλους ανθρώπους στο Κρυονέρι… πάνω στις γραμμές του τρένου!
Έτσι είναι η χώρα μας. Πληγώνει, βασανίζει ακόμη και διαπομπεύει εν ζωή, αλλά στο τέλος κάποιους τους βραβεύει.
Όχι δεν έχω σκοπό να «μειώσω» αυτή τη μεγαλειώδη βράβευση και τολμηρή θα έλεγα σε τέτοιους ασύλληπτα υποκριτικά βρωμερούς καιρούς που ζούμε. Η βράβευση αποτελεί ένα φως! Όμως, από την άλλη σκέφτομαι πως θα’ ταν καλύτερα να λείπανε οι βραβεύσεις μετά θάνατον και απλά η ζωή να γινόταν καλύτερη για πολλούς ανθρώπους κι ας μην είχε και βραβεία…
Η παρακάτω μαρτυρία, ανήκει στον εργοδότη του Wakar. Δημοσιεύθηκε σε ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ τον περασμένο Απρίλιο στο Correspondent:
«Σκάβαμε στον κήπο μας κείνη την ώρα. Ο Wakar, ο οποίος εργαζόταν κατά καιρούς σε μένα, ήταν πιο κοντά στον φράκτη. Εγώ κάπως πιο πέρα. Σταμάτησε ένας νεαρός με μια μικρή μηχανή, είχε μαζί του και δυο μικρά παιδάκια και μας είπε: Ρε, σεις ένα αυτοκίνητο έπεσε στις γραμμές του τρένου. Τρέξτε να βοηθήστε. Έχω τα μικρά και δεν μπορώ να τα αφήσω μόνα τους. Ούτε που πρόλαβα να μιλήσω με τον Wakar. Δεν περίμενε καν να ανοίξω την πόρτα- είναι ασφαλείας λόγω των σκυλιών που έχω και την ανοιγοκλείνω μόνο εγώ- καβάλησε τον τοίχο της μάντρας και σε δευτερόλεπτα έφτασε στις γραμμές.
Λίγο πριν μας πει ο περαστικός, είχαμε δει να περνάει προς τα κάτω το αυτοκίνητο, με μικρή ταχύτητα. Νορμάλ ταχύτητα.
Πήρα αμέσως το 100. Άρχισαν να με ρωτάνε πράγματα που εκείνη την ώρα, αλλά και τώρα, μου φαίνονται «παλαβά»: πόσα άτομα είναι στο αυτοκίνητο, πώς έχει πέσει ακριβώς κλπ. Θεώρησα το πιο λογικό πράγμα ότι θα έχει ενημερωθεί ο ΟΣΕ και θα σταματήσει το τρένο.
Άμεσα έφτασα κι εγώ στις γραμμές.
Εκείνη τη στιγμή ήταν μόνο ο Wakar που προσπαθούσε να γυρίσει το αυτοκίνητο από την άλλη. Αυτός πήρε τηλέφωνο και τα άλλα τρία παιδιά, τους φίλους του μετανάστες από το Πακιστάν, και έφτασαν σε πολύ λίγο. Μαζεύτηκε και άλλος κόσμος. Μπορεί και 25 άτομα. Οι δυο ηλικιωμένοι μέσα ήταν τραυματισμένοι. Το χέρι του άνδρα είχε μείνει έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου, εμφανώς σπασμένο, και τον άκουσα να παρακαλάει να του το βάλουν μέσα. Από την πλευρά από την οποία ήρθε το τρένο, ήταν η οροφή του αυτοκινήτου και οι ρόδες προς την Αθήνα. Τα παράθυρα ήταν μισανοιγμένα και ο άνδρας βρισκόταν στη θέση του συνοδηγού. Δεν φορούσε κανένας τους ζώνη ασφαλείας, για αυτό φαντάζομαι και όταν αναποδογύρισε το αμάξι, βρέθηκαν σε διαφορετικές θέσεις.
Στο σημείο ήμασταν περίπου 45(!) λεπτά, ενδιάμεσα έκανα άλλα 4 τηλεφωνήματα στο 100, αλλά ούτε αστυνομία ήρθε, ούτε ΕΚΑΒ. Και βέβαια, απ’ότι με τραγικό τρόπο αποδείχτηκε, ούτε ο ΟΣΕ είχε ενημερωθεί για το συμβάν. Κατά την άποψή μου, για τον θάνατο των τεσσάρων ανθρώπων, υπεύθυνη 100% είναι η αστυνομία . Εκτός από μένα, και η νύφη μου τους κάλεσε πάνω από πέντε φορές. Και άλλοι άνθρωποι τους τηλεφωνούσαν. Απελπισμένα, μπορώ να πω. Όταν ήρθαν, όλα είχαν τελειώσει.
Την ώρα που φάνηκε το τρένο, τρομακτικά κοντά στο αυτοκίνητο, αφού το σημείο είναι τυφλό, στις ράγες ήταν 7-8 άτομα. «Γαντζωμένοι» στο αυτοκίνητο όμως, παλεύοντας με κάθε τρόπο να το γυρίσουν σε ίσια θέση, ήταν ο μικρός(Humayun) και ο Wakar. Ο Wakar δεν ήταν μέσα, όπως γράφτηκε. Μόλις είχε σπάσει το παράθυρο του αυτοκινήτου, με τον γκασμά που πήρε μαζί του από τον κήπο που σκάβαμε, και είχε βάλει μόνο το ένα του πόδι μέσα. Όταν φώναξαν «τρένο», η νύφη μου το είδε πρώτη και φώναξε με όλη τη δύναμη που είχε, όλοι πρόλαβαν να πεταχτούν αριστερά δεξιά. Όλοι εκτός από τα δυο αγόρια που ήταν πάνω στο αυτοκίνητο.
Σε δευτερόλεπτα το μοιραίο είχε συμβεί.
Για μένα, τα δυο αυτά παιδιά, αλλά και οι φίλοι τους που ζουν, είναι πραγματικοί ήρωες. Είδα με τα μάτια μου τον ηρωισμό τους. Είδα με τα μάτια μου την αυταπάρνηση του Wakar και την άμεση αντίδρασή του, όταν άκουσε για το αυτοκίνητο στις ράγες. Έγινε «καπνός» και έφτασε να βοηθήσει. Ο,τι και να λέμε για την πράξη τους, περισσεύει. Ήρως-ήρωες»…
Η νύφη
Αρκετά θυμωμένη στην αρχή- «γιατί διάβασα κάπου ότι οι Έλληνες δεν βοήθησαν καθόλου»-η νύφη του δεν ήθελε να μου μιλήσει. Την παρακάλεσα να με βοηθήσει να κάνω κάτι «για να δικαιωθεί η μνήμη των νεκρών». Αποσπασματικά και θυμωμένα, μου επιβεβαίωσε τα λεγόμενα του πεθερού της και απόλυτα πεπεισμένη μου είπε ότι «δεν χωράει αμφιβολία ότι τα παιδιά και τους ηλικιωμένους, εκτός από το τρένο τους σκότωσε και η αργοπορία της αστυνομίας. Ενώ τους ικέτευα να σπεύσουν στο σημείο, με ρωτούσαν απίθανα πράγματα. Τους έλεγα ότι είμαι στο σπίτι μου και απλώς βλέπω από μακριά τι γίνετε και με ρωτούσαν «πόσα άτομα είναι μέσα στο αυτοκίνητο;» ή «πριν πόσα λεπτά έχει πέσει το αυτοκίνητο στις ράγες;», «ποια είναι η πινακίδα του αυτοκινήτου;», «τι χρώμα είναι ;» και άλλα τέτοια απίθανα. Την ώρα που ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να ερχόταν το τρένο.
Και βέβαια, η αστυνομία ήρθε ακριβώς μετά το δυστύχημα, λίγο περισσότερο από 45 λεπτά αφού τους ειδοποιήσαμε!»
Η ίδια έδειχνε θυμωμένη και με τον Wakar. «Ήταν ξεροκέφαλος και δεν άκουγε. Όταν φώναξα τρένο, τόσο δυνατά που και σήμερα, δέκα μέρες μετά, η φωνή μου είναι κλεισμένη -πράγματι την ακούω βραχνιασμένη- αυτός παρέμεινε στη θέση του και προσπαθούσε να βγάλει τους ανθρώπους». Της λέω ότι «αυτή ακριβώς η πράξη του τον κάνει ήρωα» και μάλλον συμφωνεί. «Έφυγαν πολύ άδικα», αρκέστηκε να μου πει. «Αν η αστυνομία δεν αδιαφορούσε, θα ζούσαν όλοι τους».
Διαβάστε τη συνέχεια του συγκλονιστικού ρεπορτάζ που υπογράφεται από το Ν. Ago στο Correspondent...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου