Περπατώντας στην Βασιλίσσης Σοφίας τα πρωινά το μάτι σου πέφτει σε πολλούς ανθρώπους…. Κάποιους τους προσέχεις λίγο περισσότερο, κάποιους καθόλου.
Γράφει ο Γιώργος Κοβός.
Σήμερα, κατεβαίνοντας από τον Πύργο των Αθηνών προς το Μέγαρο Μουσικής, παρατήρησα το πρόσωπο μιας πολύ όμορφης γυναίκας…
Όχι, δεν ήταν όμορφη με την γνωστή, «αντικειμενική» έννοια του όρου. Εξάλλου, το όμορφο είναι πάντα υποκειμενικό. Ήταν όμορφη γιατί στο πρόσωπό της ήταν ζωγραφισμένη η ευτυχία…. Πολύ πιθανόν από έρωτα….
Περπατούσε σα να βάδιζε στον αέρα….
Φορούσε κάτι πολύ απλό, δεν ήταν πολύ βαμμένη και θα έλεγες ότι ήταν ελαφρώς απεριποίητη…
Το πρόσωπο της κυριολεκτικά έλαμπε!
Στα χέρια της κρατούσε ένα κλωνάρι από ένα φυτό… Δεν ξέρω ποιο… Είχε μικρά πράσινα φύλλα και κίτρινους ανθούς… Πραγματικά, υπέροχο... Και γινόταν ακόμα πιο ωραίο όταν, κάθε τόσο, το έφερνε κοντά της να το μυρίσει…
Σε αυτές τις κινήσεις διαγραφόταν στα χείλη της ένα αινιγματικό χαμόγελο, σαν της Μόνα Λίζα…
Από τη μια σου πρόδιδε ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ευτυχισμένος, και από την άλλη προσπαθούσε να παραμείνει κρυφό, σαν να ήθελε να κρατήσει αυτό το συναίσθημα μόνο για εκείνη….
Γινότανε πιο έντονο, μόνον όταν έβαζε μπροστά στο πρόσωπό της το κλαδί με τα ωραία φύλλα για να το μυρίσει.
Το κλαδάκι που ίσως να της χάρισε ένας νέος ή παλιός έρωτας. Ένας άγνωστος στο δρόμο.
Τι σημασία έχει.
Αυτό το κλαδάκι, έναν άνθρωπο τον κάνει ευτυχισμένο.
Σκέφτηκα να την σταματήσω, να την ρωτήσω γι’ αυτό, να της πάρω μια συνέντευξη.
Ευτυχώς που γρήγορα άλλαξα γνώμη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου