ΕΣΥ ΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ;

Και τώρα που επέστρεψαν ξανά τα παιδιά στο σχολείο, εγώ θυμάμαι τις παλιές εποχές τότε που είχαμε λεφτά, κανείς μας δεν αντιδρούσε που με το τέλος του σχολείου, τα περισσότερα βιβλία σκίζονταν...










Γράφει ο Αλέξης Πόνσε

Τα θυμάμαι αυτά τα σκισμένα βιβλία. Πολύ λίγα κρατάγαμε σπίτι. Ποτέ η πολιτεία δε μας τα ζητούσε πίσω... έστω και για ανακύκλωση. 

Αλλά κι εμάς δε μας ένοιαζε τότε. 

Πολλοί χρησιμοποιούσαν τα δημόσια σχολεία για parking των παιδιών. Δεν τους ένοιαζε. Τότε είχανε λεφτά και μετά το σχολείο τα πήγαιναν στο φροντιστήριο. 

Οκτώ ώρες σχολείο κι άλλες τέσσερις φροντιστήριο και τι ωραία γενιά παπαγάλων δημιουργήθηκε ε; 

Τότε είχαμε λεφτά, αλλά δεν αντιδρούσαμε καθόλου, παρά μόνον λέγαμε «κακό το δημόσιο σχολείο», «χάλια τα κτίρια», «χάλια οι καθηγητές». 

Και τώρα που τα λεφτά μας τέλειωσαν, κοιτάζουμε με ντροπή τις φυλακές-σχολεία που χτίσαμε... Ναι, ακριβώς. Τώρα που δεν έχουμε λεφτά, τώρα είναι η ευκαιρία να ξανακάνουμε τα σχολεία ανθρώπινα και να βάλουμε λουκέτο στη νοοτροπία του παλιού... parking. 

Τώρα, χωρίς λεφτά, μπορούμε να γίνουμε λίγο πιο σοφοί ώστε να κάνουμε τα σχολεία καλύτερα. Να ξαναδώσουμε πίσω τη χαμένη δύναμη στα μαθητικά συμβούλια. 

Όταν μια καρέκλα του σχολείου σπάσει, να την φτιάξουμε και παράλληλα να απαιτήσουμε να φέρουν καινούργια. Αλλά μέχρι να την αντικαταστήσουν, να μη δεχθούμε κανένα παιδί να καθίσει στην σπασμένη καρέκλα, να την φτιάξουμε εμείς. Με ένα σφυρί και μία πρόκα, μπορούμε να φτιάξουμε πολλά. Πρώτα πρώτα, όμως, ας σκεφτούμε τις ευθύνες μας και κατόπιν τις απαιτήσεις μας από τους άλλους. Ας σκεφτούμε σοφά και όχι εγωιστικά, ας πάψουμε να παρακολουθούμε ως άπραγοι εξαρτημένοι χρήστες το τι θα δώσει ή τι δε θα δώσει το μνημόνιο.... Ας σκεφτούμε τα λάθη του παρελθόντος για να διορθώσουμε το μέλλον μας...