ΤΟ «ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ» ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΤΕΓΟΙ...

Καθισμένη στο πιάνο η Jocelyn Smith, δεν αναπολεί ούτε μουσικά βραβεία, ούτε συναυλίες, ούτε σόλο καριέρα...

Γράφει ο Άγγελος Πορφυρός

Η δραστήρια μουσικός με την υπέροχη βελούδινη φωνή, παίζει μουσική για εικοσιέξι άστεγους που στέκονται όρθιοι ολόγυρά της στην μεγάλη αίθουσα του Βερολίνου.

 «Μην ξεχνάτε να παίρνετε ανάσες ενόσω τραγουδάτε», τους συμβουλεύει. Μαζί αποτελούν τη χορωδία «Διαφορετικές φωνές» που συστάθηκε από την ίδια πριν έξι χρόνια.

 «Όλοι οι συμμετέχοντες έχουν να δώσουν κάτι στη χορωδία αυτή», ισχυρίζεται με πάθος η Αμερικανίδα Bernadette Jocelyn Smith, που γεννημένη στις 22 Αυγούστου του 1960 στο Queens της Νέας Υόρκης επέλεξε για σπίτι της την Γερμανία.

Οι εξελιγμένες φωνητικές της ικανότητες καθώς και το ευρύ μουσικό της τάλαντο την οδήγησαν να πειραματιστεί με διάφορα μουσικά στυλ, όπως funk, rock, soul μπαλάντες, chansons, τζαζ μπάντες. Ερμήνευσε το τραγούδι με τίτλο, «Κύκλος της Ζωής», για τη γερμανική εκδοχή της ταινίας της Disney, Lion King, και του οποίου το soundtrack κέρδισε ένα χρυσό δίσκο στη Γερμανία, ενώ το άλμπουμ της, Blue & Nylons, γεμάτο ερμηνείες από γνωστές και αγαπημένες της μελωδίες των George Gershwin και Kurt Weill, ήταν υποψήφιο για το Γερμανικό Βραβείο Τζαζ το 2000.

Στα 5της οι γονείς της τής έκαναν δώρο ένα παλιό πιάνο. Στα 13της η Smith άρχισε να ενδιαφέρεται για τη λαϊκή μουσική και να μπαίνει στα μονοπάτια που χάραξαν σπουδαίοι τραγουδιστές: Ella Fitzgerald, John Lee Hooker και BB King, έντυναν τα εφηβικά της όνειρα. Η ζωή της εξελίχθηκε ραγδαία και εντυπωσιακά. Περιπλανήσεις, περιοδείες σε Ευρώπη, Ηνωμένες Πολιτείες με διάσημα συγκροτήματα.

Το 1984, η Smith περιόδευσε την Ευρώπη και πάλι με το συγκρότημα Πιατέλες με τελευταίο σταθμό το Βερολίνο. Ο έρωτας για έναν άνδρα την έκανε να αγαπήσει τρελά την πόλη και να αποφασίσει ότι ήθελε να μείνει εκεί. Ένα πρωί του Ιανουαρίου, του 1991, η Smith αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να πάρει το μέλλον στα χέρια της. Ίδρυσε τη δική της δισκογραφική εταιρεία, Blondell Productions, εμπνευσμένη από το όνομά της μητέρας της, και το πρώτο της άλμπουμ ήρθε με τίτλο, River, την ίδια χρονιά. Ακολούθησαν κι άλλες επιτυχίες.

Το «Ηφαίστειο της Νέας Υόρκης», όπως την αποκάλεσε έγκριτη εθνική εφημερίδα της Γερμανίας, λάτρεψε και συνεργάστηκε το 2000 με τον Μίκη Θεοδωράκη, στο άλμπουμ, Margarita, ενώ στο αρχαίο θέατρο των Δελφών (Ιούνιος 2001), για την 50ή επέτειο από την ίδρυση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, ερμήνευσε μαζί με τον Νταλάρα μελωδίες κυρίως του Έλληνα μουσικού και άλλων συνθετών, συνοδευόμενοι από την Ρωσική Ορχήστρα OSSIPOV.

 Τι κοινό όμως μπορεί να βρίσκουν όσοι απαρτίζουν την πιο παράξενη χορωδία του Βερολίνου με μαέστρο την διάσημη τραγουδίστρια;

«Αυτό που έχουμε κοινό και οι 26 είναι πως δεν έχουμε χρήματα, κοινωνικό στάτους. Είμαστε άνεργοι και το πιο σταθερό πράγμα που διαθέτουμε στη ζωή μας είναι αυτή εδώ η χορωδία», επισημαίνει η Γκαμπριέλ που δεν θέλησε να αποκαλύψει το επώνυμό της.

 Ο 72χρονος σχεδιαστής στο επάγγελμα, Εκι Βέρνερ που είναι ένας από τους περίπου 10.000 άστεγους που υπάρχουν στη γερμανική πρωτεύουσα και που διαμένουν είτε σε ξενώνες αστέγων είτε στους παγωμένους δρόμους της πόλης. προσθέτει: «Η συμμετοχή μου εδώ μου γεμίζει τις μπαταρίες του οργανισμού μου» 

«Η Smith είναι ο άγγελος μας εδώ. Η χορωδία αυτή μου δίνει καθημερινά τη δύναμη να αντεπεξέλθω σε άλλη μια δύσκολη εβδομάδα της ζωής μου», συμπληρώνει με τρυφερότητα ο Ρολφ Κέλερμαν, ένας ακόμη Βερολινέζος που εργαζόταν ως κηπουρός, αλλά πλέον περιφέρεται στους δρόμους, άστεγος και πένητας.

«Μερικοί απλώς έρχονται και κοιτάνε, μπορεί να μην τραγουδήσουν απολύτως τίποτα. Αλλά μετά από δυο ώρες καταλαβαίνεις πως η μουσική τους έχει εξυψώσει, σε σημείο που έχουν αρχίσει να πιστεύουν λίγο περισσότερο στους εαυτούς τους», καταλήγει η Smith.