ΑΛΜΠΕΡΤ ΑΙΝΣΤΑΙΝ, Ο ΠΙΟ ΚΑΚΟΣ Ο ΜΑΘΗΤΉΣ

Είναι οι σχολικοί βαθμοί εφαλτήρια για κατοπινές επιτυχίες ή αποτυχίες; Θα μπορούσε ένας κακός μαθητής να επιτύχει σπουδαία πράγματα στη ζωή του; Ο δημιουργός της σχετικότητας, Άλμπερτ Αϊνστάιν και άγνωστες στιγμές από τη σχολική του ζωή.

Γράφει η Αιμιλία Πανταζή

Άργησε να μιλήσει, η γκουβερνάντα του τον φώναζε "κοιμισμένο" ενώ το τρέξιμο ή το πήδημα δεν του άρεσε καθόλου. Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν γεννημένος στις 14 Μαρτίου του 1879 στη γερμανική πόλη Ούλμ φοίτησε στην αρχή σε ένα καθολικό σχολείο στο Μόναχο. 

"Εκεί, στραγγάλιζαν τη χαρά για την ιερή περιέργεια της έρευνας. Είναι μεγάλο λάθος να πιστεύει κανείς, ότι η διάθεση για παρατήρηση και αναζήτηση μπορεί να προωθηθεί με εξαναγκασμό και αίσθημα καθήκοντος" αναφέρει χαρακτηριστικά ο ίδιος, σύμφωνα με βιογράφους του.

Μισούσε την ατμόσφαιρα στρατοπέδου του γυμνασίου Λούιτπολντ και το δήλωνε: "Περιφρονώ εκείνον που αισθάνεται χαρά, σαν βηματίζει ένα -δύο- υπό τη μουσική μιας στρατιωτικής μπάντας. Πιστεύω ότι το μεγάλο μυαλό του, του δόθηκε κατά λάθος κι ότι σ' αυτόν, θα υπεραρκούσε ακόμα κι ο νωτιαίος μυελός". 

Σε ό,τι τον ενδιέφερε ήταν καλός, όπως στη λογοτεχνία και αριθμητική ενώ στις ξένες γλώσσες και στην ιστορία, "τεμπέλης". Ένας καθηγητής του είπε κάποτε: "Θα ήταν ευγενικό από μέρους σου, αν κάποια μέρα μας άδειαζες τη γωνιά. Η παρουσία σου, η ονειροπαρμένη και αδιάφορη στάση σου, απέναντι σ' όλα εκείνα που προσπαθούμε εδώ να σου μάθουμε, υποσκάπτει το σεβασμό όλης της τάξης"

Κι ότι εννοούσε σεβασμό εκείνος, ήταν στα μάτια του Αϊνστάιν, καταστροφή της ελευθερίας. "Σπάνε την ειλικρίνεια και την αυτοπεποίθηση των μαθητών και παράγουν δουλοπρεπείς ανθρώπους"

Οι γονείς του λόγω οικονομικών δυσκολιών μετακόμισαν στο Μιλάνο και ο Αϊνστάιν έμεινε πίσω για να πάρει το απολυτήριο γυμνασίου. Και το "σχέδιο" σκαρώθηκε αφού δεν έβλεπε το λόγο να συνεχίσει να φοιτεί εκεί, που το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν τα μαθηματικά. Με τη βοήθεια ενός μεγαλύτερου στην ηλικία φίλου, που είχε πατέρα γιατρό, πήρε ένα πιστοποιητικό, που βεβαίωνε ότι τα σπασμένα νεύρα του επιβάλλουν να πάρει μια εξάμηνη άδεια από το σχολείο και να μείνει κοντά στους γονείς του. Παράλληλα φρόντισε με ένα άλλο πιστοποιητικό, στο οποίο βεβαιώνονταν οι εξαιρετικές και ασυνήθιστες γνώσεις του στα Μαθηματικά να του διευκολύνει την είσοδο στο ομοσπονδιακό πολυτεχνείο της Ζυρίχης που θεωρούνταν το διασημότερο τεχνικό ίδρυμα της Κεντρικής Ευρώπης.

Εκεί, ακόμη και χωρίς απολυτήριο γυμνασίου γινόταν κάποιος δεκτός, εάν κατάφερνε να πετύχει στις εισαγωγικές εξετάσεις. Και ο Αϊνστάιν απέτυχε στα δεκαέξι του λόγω των χαμηλών του επιδόσεων στη γλώσσα, βοτανική και ζωολογία.

"Θεώρησα πολύ δικαιολογημένη την αποτυχία μου σ' αυτές τις εξετάσεις" είπε αργότερα. Μετά από συμβουλές του διευθυντή της σχολής που εντυπωσιάστηκε από τις εξαιρετικές γνώσεις του στα μαθηματικά πήρε τελικά το απολυτήριο γυμνασίου κι έγινε δεκτός χωρίς εισαγωγικές εξετάσεις για σπουδές στο πολυτεχνείο της Ζυρίχης. 

Εκεί που είχε απέτυχε, έγινε καθηγητής στα τριάντα τέσσερα, ενώ στα σαράντα δύο του χρόνια έλαβε, για την ανακάλυψη των φωτοκβάντων, το βραβείο Νόμπελ φυσικής.

Όπως ο Άλμπερτ Αϊνστάιν  που έχει χαρακτηριστεί "μεγαλοφυία του αιώνα", έτσι και οι Γερμανοί Ρίχαρντ Βάγκνερ, ο μεγαλοφυής μουσικοσυνθέτης, οι συγγραφείς Βίλχελμ Μπους, Γκέρχαρτ Χάουπτμαν, ο χημικός Γιούστους Λήμπιχ, ο Αμερικανός μουσικοσυνθέτης Τζώρτζ Γκέρσουιν και ο Αυστριακός ποιητής Γκέοργκ Τράκλ, όχι μόνο δεν ήταν φωστήρες, αλλά ούτε καν στοιχειωδώς επιμελείς. 

Ένας ακόμη αποτυχημένος μαθητής, ήταν ο Χένρυ Κίσσινγκερ που πήρε το βραβείο Νόμπελ για την ειρήνη το 1973, όπως επίσης και ο Γερμανός Κάρλ φον Οσιέτσκυ, που αργότερα έγινε δημοσιογράφος, για να τιμηθεί το 1936 με το βραβείο Νόμπελ ειρήνης για το 1935.