10/2/13

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΓΥΡΑ: «ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΑΡΩΝΕΙ ΚΑΘΕ ΤΙ ΖΩΝΤΑΝΟ»


Η Αντιγόνη Γύρα είναι ένας ιδιαίτερος άνθρωπος. Μια από τις ψυχές του Κινητήρας Studio, δε μένει να παρακολουθεί την έπαρση που προβάλλει σε χαλεπούς καιρούς η Πολιτεία στον Πολιτισμό. Η Αντιγόνη συνεχίζει το δάμασμα σώματος, ψυχής και μυαλού προσβλέποντας σε ένα καλυτερο αύριο…



 
Γράφει η Γεωργία Λινάρδου 












-Πως ξεκίνησε η ζωή; 

«Με ένα κλάμα και μια αγκαλιά. Πως αλλιώς;» 

-Τα όνειρα του χθες και του σήμερα; 

«Σε προσωπικό επίπεδο, τα όνειρα του χθες ήταν οικογένεια, παιδιά, δημιουργία. Τα όνειρα του σήμερα είναι να καταφέρω να διατηρήσω και να απολαύσω όσο πιο πολύ μπορώ τα όνειρα που έγιναν πραγματικότητα. Σε κοινωνικό επίπεδο, τα όνειρα του χθες για μια πιο δίκαιη κοινωνία ανθρώπων, έχουν γίνει εφιάλτης» 

-Τι είναι ο χορός για σένα; 

«Καθημερινότητα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου» 

-Πως αντιμετωπίζεται ο χορός στην Ελλάδα; 

«Θα απαντήσω για την παρούσα στιγμή. Και την παρούσα στιγμή δε νομίζω ότι μπορεί κανείς να απομονώσει το χορό από τον γενικότερο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται ο πολιτισμός από το κράτος. Κλείνει ο ένας σημαντικός φορέας μετά τον άλλο ( βλ.ΕΚΕΘΕΧ,ΕΚΕΒΙ κλπ), εκπαιδευτικοί φορείς όπως η ΚΣΟΤ ή τα Καλλιτεχνικά Γυμνάσια, αντιμετωπίζουν καθημερινά το ενδεχόμενο κλεισίματος τους και Φεστιβάλ όπως της Καλαμάτας αγωνιούν για την πραγμάτωση τους. Αντί να βρεθούν πιο ευφάνταστες κι αποδοτικές λύσεις για την καλύτερη λειτουργία όλων αυτών, σε μια εποχή που οι άνθρωποι θα μπορούσαν να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα τους μέσα από την τέχνη, το κράτος σαρώνει κάθε τι ζωντανό. Αυτός είναι ο τρόπος για να αποδυναμώσουν ψυχικά το λαό. Ευτυχώς όμως σε αυτούς τους καιρούς υπάρχει πιο έντονη η αντίσταση και η αυτοδιοργάνωση. Σε χώρους κοινοβιακούς όπως το Εμπρός ή το Βοξ, στις γειτονιές, αλλά και σε μικρές ιδιωτικές πρωτοβουλίες όπως ο Κινητήρας γεννιέται ξανά η ελπίδα. Πάντα βέβαια με απίστευτο προσωπικό κόστος...» 

-Σου αρέσει να πετάς στα σύννεφα; 

 «Αγαπώ τη γη. Και όλες μου οι αποφάσεις όσο τρελές κι απρόσμενες μπορεί να είναι, έχουν πάντα τη γη για δύναμη τους. Όχι τα σύννεφα. Τα σύννεφα είναι διάλειμμα. Κάθε φορά που είμαι σε αεροπλάνο, όμως, λαχταρώ να ξαπλώσω πάνω σε αυτά. Νομίζω θα με ξεκούραζαν». 

 -Πως απελευθερώνεται η ψυχή; 
«Απελευθερώνεται η ψυχή; Η ψυχή είναι λεύτερη, το μυαλό την περιορίζει. Και μερικές φορές είναι και για καλό....» 

-Μια μέρα η κόρη μου, μου λέει: Μαμά όταν ακούω μουσική κάτι μέσα μου ενθουσιάζεται! Υπάρχει τρόπος που το σώμα αυτό μπορεί να το «μεταφράσει» σε κίνηση, σε ρυθμό... σε ζωή; 

«Το σώμα είναι φοβερό... μηχάνημα. Μπορεί και μεταφράζει τα πάντα .Τη χαρά , τη λύπη, τον ενθουσιασμό, το θυμό. Τα ανθρώπινα DNA μας, κουβαλούν χρόνια κινητικής έκφρασης. Οι άνθρωποι δημιουργούνται χορεύοντας μέσα στη μήτρα, γι’ αυτό και η κόρη σου ενθουσιάζεται. Είναι οι χοροί που χόρεψαν πολλά χρόνια πίσω οι πρόγονοι της και κυλάν στο αίμα της. Γι’ αυτό και όλοι οι άνθρωποι μπορούν να χορέψουν. Αρκεί να το θέλουν. Ανεξάρτητα από ηλικία ,φυσική κατάσταση ή εμπειρία»

-Παραμονή Πρωτοχρονιάς: μίλησε μου για το έργο. 

 «Είναι ένα έργο που μιλάει για τη μοναξιά του ανθρώπου και τη δύναμη του να μπορεί να επαναπροσδιορίζεται , να αυτοσαρκάζεται, να μηδενίζει και να ξεκινάει από την αρχή. Είναι ένα ιδιότροπο έργο, το οποίο μου έδωσε τη δυνατότητα να “χρησιμοποιήσω” τα εργαλεία της κίνησης σε συνδυασμό με το λόγο. Η δύναμη του έργου είναι ότι μπορεί να μιλάει για τα πιο σοβαρά θέματα με χιούμορ και σκληρότητα. Κι αυτό μου αρέσει. Ο τρόπος με τον οποίο το ανεβάσαμε έχει δημιουργήσει τεράστια απαίτηση για τους ερμηνευτές του γιατί δεν αφήνει κανένα περιθώριο λάθους ή αυτοσχεδιασμού επί σκηνής. Τώρα που το σκέφτομαι είναι πολύ αντιφατικό αυτό γιατί αυτή την εποχή διδάσκω για το “δημιουργικό λάθος” κι έχω στήσει για πρώτη φορά στη ζωή μου μια παράσταση που δεν αφήνει κανένα περιθώριο γι αυτό... χμμμ». 

-Ποια θεωρείς μέχρι σήμερα την σημαντικότερη δουλειά και την σπουδαιότερη κατάκτησή σου; 

«Είναι όλες τους παιδιά μου... Οι δουλειές μου. Δε μπορώ να ξεχωρίσω καμία, γιατί κάθε μια αποτελεί ένα σκαλοπάτι προς την επόμενη. Και μάλλον αυτές που είχαν τη λιγότερη απήχηση στο κοινό είναι για μένα οι πιο σημαντικές , γιατί είναι αυτές που τόλμησα περισσότερο να εξελίξω τη μεθοδολογία μου. Τώρα για την κατάκτηση... Με προβληματίζει αυτή η λέξη, κι αν την ψάξεις στο λεξικό (με το οποίο έχω έρωτα απ όταν ήμουν μαθήτρια) θα δεις ότι εμπεριέχει τη βία, την προσπάθεια και τον έρωτα. Τα κύρια συστατικά του θεάτρου δηλαδή... Η σπουδαιότερη κατάκτηση μου είναι η στιγμή που καταφέρνω να ”δαμάσω το δαίμονα μέσα μου” που λέει κι ο Καραφύλλης στην Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Να βρω εσωτερική γαλήνη και να εκτιμήσω όλα αυτά τα υπέροχα που ζω κοντά σε αγαπημένους ανθρώπους. Να, προχθές είχα ένα όνειρο όπου ο Κινητήρας ήταν ένα τεράστιο ηλιοτρόπιο και η Βίκυ Αδάμου, φόραγε ρούχα εργασίας κι έκανε ανακαίνιση κι ήμουν τόσο χαρούμενη. Αυτή είναι η κατάκτηση, να μπορείς να συνυπάρχεις σε ένα ηλιοτρόπιο φτιαγμένο από τις αντιθέσεις, τις συγκρούσεις και τη μοναξιά».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου