Μια μόνο λέξη ταιριάζει στον Γιώργο Κανταρτζόπουλο: Αγωνιστής! Αναρτεί άρθρα, σε μια προσπάθεια
μοιράσματος της
εμπειρίας του με τον καρκίνο. Ίσως προσπαθεί
να αντλήσει κι από αυτή του την ενέργεια, δύναμη για να συνεχίσει τη μάχη του.
Γράφει η Αιμιλία Πανταζή
Οι περισσότερες από τις αναγκαίες θεραπείες του Γιώργου
Κανταρτζόπουλου, είτε δεν καλύπτονται στα δημόσια νοσοκομεία, είτε εάν εκεί
πραγματοποιούνται πρέπει να μπει σε λίστα αναμονής. Και να περιμένει κανείς τι;
Όλες αυτές οι θεραπείες
απαιτούν μεγάλα χρηματικά ποσά (για τις μισές χρειάζονται 9000 ευρώ και έπονται
κι άλλες), ενώ εκείνος έχει απολυθεί από τις αρχές του 2012.
Η αλήθεια του καθηλώνει. Το χιούμορ του σε αφήνει άναυδο. Ο
Γιώργος συνεχίζει να αγωνίζεται.
Γράφει στο blog του http://www.georgekant.com/:
2/1/2013
«Όλα άρχισαν τον Απρίλιο. Μετά από μερικές από τις ωραιότερες μέρες που είχα τα τελευταία χρόνια,
ήρθε η ώρα για την αντίδραση του
σύμπαντος στις όμορφες μέρες ενός ασήμαντου κόκκου.»
«Άρχισα να έχω αίσθηση βάρους στο κεφάλι. Σαν να προσπαθείς
να σηκώσεις ένα βαρύ έπιπλο και από την υπερπροσπάθεια κοκκινίζεις και χάνεις
την ανάσα σου. Δεν έδωσα σημασία αλλά η αύξησή του πόνου τις επόμενες μέρες
ήταν εκπληκτική. Βγήκε ο βοηθός του χειρούργου λοιπόν και έψαχνε έναν στο παρά
πέντε ασθενή με όγκο που φράζει κυκλοφορία αίματος προς καρδιά και πολλά άλλα.
Έναν ασθενή με σύνδρομο άνω κοίλης. Είδε μόνο εμένα με ένα κινητό να παίζω fifa
12, με πουκαμισάκι (είχα βάλει και
πουκάμισο τρομάρα μου, που φοράω σπανίως), τζιν, χαλαρός, στον κόσμο μου.
Έτριβε τα μάτια του.»
3/1/2013
«Με το που μπήκα στο χειρουργείο, άρχισα να ψάχνω για
πολικές αρκούδες καθώς το κρύο ήταν απίστευτο, αλλά με έναν περίεργο τρόπο το
συνηθίζεις πολύ γρήγορα. Από εκεί και
πέρα προετοιμασία περίπου μισή ώρα, όπου σχεδιάζουν πάνω σου που θα μπει το
νυστέρι και παίζουν και κανένα όμικρον χι στον θώρακα. Η αντιμετώπιση ήταν
άψογη και μου μιλούσαν πολύ θετικά και ήρεμα. Σε κάποια φάση, μου λέει η μία
που μου έβαλε να εισπνέω κάτι, «πάρε μια ανάσα βαθειά Γιώργο μου». Πήρα μία και
η μισή όραση χάθηκε και ήταν σαν να πήρα 5 καραφάκια ούζο επιτόπου
«Το αριστερό μου χέρι είχε γίνει τόσο, που στο κοντομάνικο
χώραγε οριακά. Η μέση μου αριστερά είχε φουσκώσει. Από την άλλη τα συμπτώματα
και το πρόβλημα με το κεφάλι που είχα είχαν φύγει εντελώς επιτέλους. Έμαθα ότι
κάνανε απλά βιοψία και πήραν δείγματα για ανάλυση. Έμαθα ότι είναι Λέμφωμα non
Hodgkin τύπου Β και επιθετικής μορφής. Έμαθα ότι στο χειρουργείο είχα
αιμορραγίες.»
8/1/2013
«Φτάσαμε λοιπόν στον Οκτώβρη. Ο
μήνας που περίμενα ότι θα τελειώσει η RCHOP θεραπεία μου και θα με βρει σε
ύφεση, σαν την οικονομία της χώρας. Ο μήνας δεν μπήκε καλά, καθώς την 7η
θεραπεία την έκανα χωρίς το βασικό φάρμακο (Mabthera), γιατί είχαν έλλειψη και
δεν υπήρχε ούτε έξω στα φαρμακεία να το βρούμε. Ναι , κι όμως. Όσο συμπολίτες
μου φοβούνται κατασκευασμένους φόβους όπως την δραχμή ή το ευρώ, κάποιοι άλλοι
άνθρωποι στερούνται ουσιαστικά του δικαιώματος στην μάχη, αντιμετωπίζοντας
πραγματικούς φόβους. Φυσικά όλα αυτά γίνονται μακριά από τα κανάλια , που είναι
το μεγαλύτερο μέσο πολτοποίησης εγκεφάλων που έχει δημιουργηθεί.»
«Σε μια βδομάδα μέσα,
λοιπόν, έμαθα ότι έχω εμφάνιση νόσου στο κεφάλι αλλά και υποτροπή της νόσου στο
σώμα, σε δύο σημεία (κλείδα αλλά κι ένα σημείο στο στέρνο).»
Κι ο Γιώργος προτείνει πως εάν το όλο σύστημα δεν κάνει τις αναμενόμενες κινήσεις που θέλει ένας καρκινοπαθής, τότε ο μόνος δρόμος είναι η διεκδίκηση. Η προσωπική εμπειρία του αναφέρεται στην διεκδίκηση της πλήρης ενημέρωσης από τους γιατρούς, του νοσηλευτικού προσωπικού, στην υποστήριξη εκτός νοσοκομείου, και στο τηλεφώνημα από εκείνη… που δεν τηλεφωνεί.
Το χρονικό συνεχίζεται...
15/1/2013
«Και να που φτάνουμε Νοέμβριο και
εγώ να είμαι σαν έμβρυο στο Αττικό να περιμένω για άλλη μια εγχείρηση. Δεν είχα
πολλά στο νου μου σχετικά με την βιοψία εγκεφάλου, μέχρι την στιγμή που ο
νευροχειρούργος είπε για τοπική αναισθησία. Για κανένα μισάωρο μου
σταθεροποιούσαν το κεφάλι, προσπαθούσαν να λύσουν ένα πρόβλημα με το software
του μηχανήματος που έδειχνε που να κόψουν, μου καλύψανε με κάλυμμα όλο το
κεφάλι, εγώ δεν έβλεπα τίποτα, αυτοί είχαν εκτεθειμένο το σημείο που θα κάνανε
βιοψία και όλα καλά»
«Πλέον έχεις
νιώσει το νυστέρι στο κρανίο σου καθώς το εξερευνά και έχεις νιώσει αίμα να
κυλάει στον λαιμό σου από ψηλά. Όλα καλά ως εκεί. Ξαφνικά μια ατάκα χαράχτηκε
στο μυαλό μου. «Γιώργο τον ακούς αυτό τον ήχο;» με ρώτησε ο νευροχειρούργος και
καπάκι ο ήχος ενός μικρού κομπρεσέρ γέμισε το δωμάτιο με εικόνες εργατών που
σπάνε με κομπρεσέρ πλακάκια κάτω από 45 βαθμούς κελσίου απλήρωτοι, ενώ σε
τεράστια ηχεία παίζει Άντζελα Δημητρίου. "Ναι", του είπα κοφτά, και ξεκίνησε
η γεώτρηση. Το κρανίο μου δεν έσπαγε με τίποτα, με αποτέλεσμα να του κάνω νόημα
με το χέρι και να σταματήσει. «Όλα καλά;» μου λέει. «Ναι, αλλά δεν ξέρω μη μου φύγουν
τα δόντια από το πέρα δώθε, πρέπει να με σταθεροποιήσετε κι άλλο νομίζω, γιατί
κινούμαι υπερβολικά». Πάλευαν τρία λεπτά ακόμα να το
τρυπήσουν, ώσπου ένα κρακ ακούστηκε σαν τσόφλι που έσπασε. Η ερώτηση μου βγήκε
αυθόρμητη σαν νήπιου που έσπασε ένα βάζο. "Γιατρέ πως κολλάει αυτό πάλι;".
Αφοπλιστική ήταν και η απάντηση "με κόλλα".
18/1/2013
«Να ‘μαστε λοιπόν στο Λαϊκό, έτοιμοι
για δεύτερου τύπου θεραπεία που να πιάνει και το κεφάλι.»
2/2/2013
«Να ’μαι πάλι μέσα, για τον δεύτερο
κύκλο μεθοτρεξάτης.
12/2/2013 έως σήμερα
«Απίστευτο αλλά φτάνουμε λοιπόν στην
νέα χημειοθεραπεία που λέγεται RICE (κανονικά είναι τρεις κύκλοι
χημειοθεραπείας ανά 21 μέρες) και, εφόσον βρεθεί ο ασθενής επιτέλους μετά από
τόσες υποτροπές σε ύφεση, προχωράνε με αυτόλογη μεταμόσχευση στον οργανισμό
σου. Εγώ άκουγα για RICE και έλεγα ότι
θα με ταΐζουν ρύζι, θα σκάει ο Μίστερ Μιγιάγκι στο δωμάτιο του νοσοκομείου να
με λέει Ντάνιελ Σαν και να καθαρίζουμε πατώματα σε στυλ «καράτε κιντ», ώσπου η
απόλυτη ψυχική μου ηρεμία να ξεφουσκώσει τους όγκους που εξέχουν σε κλείδα,
στέρνο και στήθος
«Εισαγωγή, λοιπόν, για άλλον έναν
ολόκληρο και παραπάνω μήνα στο Λαϊκό Νοσοκομείο. Τελικά, με τόσο Λαϊκό, εγώ
Κιάμο έπρεπε να ακούω και όχι pearl jam. Η rice είχε και ένα φάρμακο που
λέγεται «πλατίνα». Κλασικά ρωτούσα ερωτήσεις σημαντικές τις νοσοκόμες για το αν
θα ξυπνήσω με μαλλί πλατίνα ή αν το επόμενο μου cd θα γίνει πλατινένιο, αν την
πλατίνα την έπαιρνε και ποτέ ο Μισέλ Πλατινί και αν έχει να κάνει με την πλάτη.
Κάπου εκεί μου άρχισαν οι νοσηλεύτριες τα αναλγητικά πόνου τύπου tramal, μάλλον
για να βγάζω τον σκασμό.
«Ξεκίνησα να πηγαίνω καθημερινά στο
Υγεία να κάνω θεραπεία εγκέφαλο και να γυρίζω Λαϊκό, να μένω για ελέγχους και
όλα. Ώσπου λίγες μέρες πριν ήρθε το πολυπόθητο εξιτήριο. Είμαι πλέον σπίτι μου,
παλαιό Φάληρο να βλέπω την θάλασσα να ηρεμώ, να πηγαίνω με τους ανθρώπους μου
για τις ακτινοβολίες, να είμαι ανθρώπινα και να δυναμώνω, ως το μέλλον. Ο
Φλεβάρης θα είναι ο πιο δύσκολος μήνας που ζήσαμε ποτέ, αλλά πιστεύω ο Μάρτιος
θα μας βρει εκεί που πρέπει.
Σ.σ.: Όποιος επιθυμεί να βοηθήσει
μπορεί να καταθέσει οποιοδήποτε ποσό είτε μέσω paypal είτε στους παρακάτω
λογαριασμούς:
ΚΑΝΤΑΡΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ,
ΕΘΝΙΚΗ
ΙΒΑΝ
GR07 0110 1750 0000 1756 3218 282
EUROBANK
ΙΒΑΝ
GR84 0260 2540 0009 5020 0390 645
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου