14/2/13

ΟΙ ΚΑΜΗΛΕΣ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΧΑΡΡΥ!

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος πίστευε πως στη ράχη μιας καμήλας θα εμφανιστεί ο Αντίχριστος στη συντέλεια του κόσμου. Όμως, η ιστορία του Χάρρυ στην Αυστραλία αποδεικνύει ότι δε χρειάζεται κανένας Αντίχριστος να εμφανιστεί… τα καταφέρνουμε και μόνοι μας!
Γράφει η Κάτια Κατιμερζή




Υπάρχει μια χώρα στον κόσμο, που κυριολεκτικά οφείλει την ανάπτυξή της κατά τον 19ο αιώνα στην καμήλα. Η ίδια χώρα κατέχει την παγκόσμια πρωτοτυπία να φιλοξενεί στα εδάφη της άγριες, αραβικές (δρομάδες) καμήλες. Ο πληθυσμός τους μάλιστα έχει αυξηθεί τόσο πολύ προκαλώντας τέτοιες καταστροφές, ώστε τα τελευταία χρόνια πολλοί κάτοικοι της χώρας, αλλά και η Κυβέρνηση, τείνουν να συμφωνήσουν με τον… Άγιο. 



Η ιστορία ξεκινά από πολύ παλιά. 

Η Αυστραλία αποικήθηκε το 1788. Οι άποικοι κατέλαβαν τις ανατολικές ακτές της Ηπείρου ιδρύοντας αργότερα οικισμούς στις νότιες και δυτικές ακτές, αλλά, ως και τα μέσα του 19ου αιώνα, η αχανής ενδοχώρα παρέμενε ανεξερεύνητη και, κυρίως, ανεκμετάλλευτη. Έτσι, άποικοι, εξερευνητές αλλά και τυχοδιώκτες άρχισαν έναν αγώνα δρόμου για την αποκάλυψη του μυστηρίου του αχανούς εσωτερικού. 

Όσο, όμως, οι διάφορες αποστολές απομακρύνονταν από τις βάσεις τους, τόσο γινόταν προφανές ότι τα παραδοσιακά μέσα μεταφοράς είχαν λίγα να προσφέρουν. Οι πρώτες επιχειρήσεις εξερεύνησης οδηγήθηκαν σε τραγωδίες. Το κλίμα και το έδαφος της ενδοχώρας ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για τους εξερευνητές. 

Πολύμηνες περίοδοι ξηρασίας μετέτρεπαν το έδαφος σε έρημο. Τα συνήθη υποζύγια κατανάλωναν μεγάλες ποσότητες νερού και τροφής, που ήταν δύσκολο να εξοικονομηθούν. Ως λύση στο πρόβλημα, προτάθηκε η χρήση των καμηλών, των «πλοίων της έρημου», όπως ήταν γνωστές. 

Το 1840 επιχειρείται η εισαγωγή μιας μικρής ομάδας καμηλών από τις Κανάριες Νήσους. Μόνο μία αρσενική καμήλα επέζησε από το ταξίδι, ο Χάρρυ ο οποίος και επιστρατεύτηκε άμεσα σε εξερευνητική αποστολή. Δυστυχώς ο αναβάτης του Χάρρυ, αγνοώντας τις συνήθειες του ζώου, επιχείρησε να γεμίσει το όπλο του κατά τη διάρκεια μιας στάσης. Το ζώο γονάτισε στο χώμα και ο αναβάτης τραυματίστηκε θανάσιμα. Ο Χάρρυ εκτελέστηκε. Παρά την κακοτυχία του Χάρρυ, όμως, όλοι συμφωνούσαν πως η λύση ήταν οι καμήλες καθώς μπορούσαν να επιζούν στις ακραίες συνθήκες της ερήμου. 

Έτσι, άρχισαν να καταφθάνουν καμήλες στην Αυστραλία από διάφορα μέρη του κόσμου. Επειδή, όμως, οι Άγγλοι άποικοι ελάχιστα γνώριζαν για τις καμήλες, άρχισε η εισαγωγή και καμηλιέρηδων τους οποίους και αποκαλούσαν «Αφγανούς». Στην πραγματικότητα κυρίως προέρχονταν από την Ινδία, το Πακιστάν, την Αίγυπτο, ακόμη και από την Τουρκία. Μιλούσαν διάφορες γλώσσες, αλλά συνεκτικός τους δεσμός ήταν η ισλαμική θρησκεία. 

Η άφιξη των «Αφγανών» στάθηκε η κρίσιμη καμπή για την εξερεύνηση και αποίκηση της ενδοχώρας της αυστραλιανής ηπείρου. Από το 1860, που έφτασαν οι πρώτοι και για τα επόμενα 50 χρόνια, καμήλες και καμηλιέρηδες αποτέλεσαν τους πρωτεργάτες της τεράστιας οικονομικής ανάπτυξης που γνώρισε η χώρα. Κάθε δρομάδα μπορούσε να σηκώσει ως 450 κιλά φορτίου και να ταξιδέψει ως και πέντε μέρες χωρίς νερό, ενώ το μοναδικό τους ένστικτο για την ανακάλυψη νερού μέσα στην έρημο στάθηκε σωτήριο για όλες τις αποστολές. 



Για τους καμηλιέρηδες, τα ημερολόγια των πρώτων Ευρωπαίων Εξερευνητών αποκαλύπτουν τη σωματική αντοχή, τον εξαιρετικό χαρακτήρα και τις ιδιαίτερες ικανότητες αυτών των ανδρών που οδήγησαν τα καραβάνια τους με ασφάλεια μέσα από την αυστραλιανή έρημο. Η εξερεύνηση της ενδοχώρας δεν ήταν ο μόνος τομέας στον οποίο απασχολήθηκαν οι «Αφγανοί». Ήταν επιφορτισμένοι και με τη μεταφορά εφοδίων, ταχυδρομείου, ακόμη και νερού στους νεοσυσταθέντες, απομακρυσμένους οικισμούς. 




Σπουδαίο ρόλο έπαιξαν και στη διεξαγωγή του εμπορίου ανάμεσα στους οικισμούς και στις μεγάλες, παράκτιες πόλεις. Η κυριότερη, όμως, προσφορά ήταν η συμβολή τους στην κατασκευή του δικτύου υποδομής, που δίχως αυτούς και τα ζώα τους, δε θα είχε ολοκληρωθεί. Το τηλεγραφικό δίκτυο της Αυστραλίας και η σιδηροδρομική γραμμή που ένωνε το λιμάνι της Augusta με το Alice Springs οφείλουν την ύπαρξή τους στις ακάματες προσπάθειες τους. Η σιδηροδρομική γραμμή, δε, ονομάστηκε «Αφγανικό Εξπρές», παραμικρή αναγνώριση των κόπων των ανθρώπων που εργάστηκαν γι’ αυτήν. Βέβαια οι καμηλιέρηδες ουδέποτε έλαβαν ουσιαστική αναγνώριση. Γνώρισαν το σκληρό πρόσωπο του ρατσισμού και χρειάστηκε να υπομείνουν στωικά την περιθωριοποίησή τους. 

Ήταν αναγκασμένοι να ζουν σε αυτοσχέδιους οικισμούς στις παρυφές των πόλεων για τις οποίες εργάζονταν. Οι οικισμοί αποτελούνταν από παράγκες, μικρά μαγαζιά και πρόχειρα τζαμιά. Οι κάτοικοι των « Αφγανουπόλεων», όπως επιτιμητικά τις αποκαλούσαν οι άποικοι, μπόρεσαν να δημιουργήσουν διαπολιτισμικές σχέσεις μόνο με τις κοινότητες των Αβοριγίνων ιθαγενών της Αυστραλίας. Έλαβαν χώρα, μάλιστα και πολλές επιγαμίες. Ακόμη και σήμερα δεν είναι καθόλου παράξενο να συναντήσει κανείς κάποιο Αβορίγινα με μουσουλμανικό όνομα. 

Τέλος εποχής… 


Η εμφάνιση των μηχανοκίνητων μεταφορικών τη δεκαετία του ΄20, προκάλεσε τη σταδιακή κατάργηση χρήσης των καμηλών. Τα «πλοία της ερήμου» και οι άνθρωποι που συνέδεσαν τις τύχες τους με αυτά, παροπλίστηκαν. Η κυβέρνηση της Αυστραλίας έπρεπε να χειριστεί το ζήτημα της συντήρησης ενός μεγάλου αριθμού ζώων, που δεν ήταν πια χρήσιμα. Η επιλογή της θανάτωσης είχε μικρό κόστος, αλλά συνάντησε την αντίσταση πολλών από τους καμηλιέρηδες. Ο δεσμός των «Αφγανών» με τα ζώα τους ήταν ισχυρός. Πάρα πολλοί από αυτούς τα απελευθέρωσαν στις αχανείς εκτάσεις του εσωτερικού. Οι δρομάδες καμήλες απέδειξαν για άλλη μια φορά πόσο καλές ήταν στην επιβίωση. 

Η «εκδίκηση» του Χάρρυ...

Οι καμήλες δεν είχαν φυσικούς θηρευτές στο περιβάλλον στο οποίο ελευθερώθηκαν βρίσκοντας έτσι τις ιδανικότητες συνθήκες να επιβιώσουν και να πολλαπλασιαστούν. Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι οι καμήλες, εξαιρετικά ανθεκτικές σε μολύνσεις και αρρώστιες, ζουν 40 με 50 χρόνια και μπορούν να αναπαραχθούν από την ηλικία των 4 ετών, δεν απορεί πως το 2010 ο πληθυσμός τους έφτασε το 1.000.000! 

Οι άγριες καμήλες ζουν κοπαδιαστά και στο πέρασμά τους δεν αφήνουν τίποτε όρθιο. Τρώνε κάθε είδους βλάστηση, που θα βρουν μπροστά τους, από θάμνους ως κλαδιά δέντρων σε ύψος ακόμη και 3,5 μέτρων! Καταστρέφουν οποιαδήποτε πηγή βρουν, αφού μία και μόνο διψασμένη καμήλα μπορεί να πιει ως 200 λίτρα νερού σε τρία λεπτά. 

Στην προσπάθειά τους για ανεύρεση τροφής και νερού, γίνονται ανταγωνιστές των υπόλοιπων ζώων της τοπικής πανίδας, απειλώντας τη δική τους επιβίωση. Το οικοσύστημα της αυστραλιανής ερήμου έφτασε να κινδυνεύει σοβαρά. Σε παρατεταμένες περιόδους ξηρασίας, ολόκληρα κοπάδια διψασμένων καμηλών εισβάλλουν σε οικισμούς της ενδοχώρας, καταστρέφοντας ακόμη και τα δίκτυα ύδρευσης- αποχέτευσης. Στο πέρασμά τους αφήνουν μόνο ζημιές. 

Η κυβέρνηση της Αυστραλίας υπολόγισε το ετήσιο κόστος των ζημιών σε 10.000.000 δολάρια Αυστραλίας!. Από το 2010 εφαρμόζεται ένα πρόγραμμα ελέγχου του πληθυσμού των άγριων, δρομάδων καμηλών, που συνήθως επιφυλάσσει μια σκληρή μοίρα για τα ζώα αυτά. Εκατοντάδες χιλιάδες έχουν θανατωθεί, παρά τις διαμαρτυρίες των φιλοζωικών οργανώσεων. Η κυβέρνηση της Αυστραλίας παραδέχεται πως πολλά ζώα πρέπει να θανατωθούν ακόμη πριν ο πληθυσμός τους πέσει σε ανεκτά επίπεδα. 



Οι δρομάδες είναι υπό διωγμό στη χώρα, που βοήθησαν να χτιστεί. Όσο για εκείνους τους ξεχασμένους Αφγανούς, μια διαρκής έκθεση του Νοτιοαυστραλιανού Μουσείου της Αδελαΐδας εγκαινιάστηκε το 2007, για να θυμίσει στους Αυστραλούς ποιοι μόχθησαν για το χτίσιμο της χώρας τους στην πιο άγονη ήπειρο του πλανήτη!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου