Γλυκιά συνήθεια να σηκώνεις το τηλέφωνο για να συνομιλείς με τον καθηγητή Θ. Πελεγρίνη, τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κύριε Καθηγητά καλημέρα...
Του Γιώργου Κοβού
-...«Δεν είχες πάρει μυρωδιά τι γινότανε στην κοινωνία;» Αλήθεια αυτοί που μας κυβερνούν και είναι ψηλά στην ιεραρχία, πως γίνεται να μη γνωρίζουν τι συμβαίνει στην κοινωνία;
«Δεν είναι θέμα ιεραρχίας. Είναι θέμα νοοτροπίας. Πόσοι απλοί άνθρωποι είναι προσηλωμένοι κάπου και δεν κοιτάνε γύρω τους; Πολύ περισσότερο όμως για τους αντιπροσώπους του έθνους, οι οποίοι νομοθετώντας δεσμεύουν μια κοινωνία και δεν πρέπει να την δεσμεύσεις στο λάθος. Έτσι ζούμε αυτό που υπάρχει στη χώρα μας και δεν υπάρχει αλλού. Να υπάρχει ένας νόμος με χιλιάδες τροπολογίες γύρω του δημιουργώντας τα γνωστά "παράθυρα" παραβίασης του».
-Δημόσια και δωρεάν παιδεία...
«Ακόμα ναι. Οι φοιτητές δεν πληρώνουν δίδακτρα. Ως έναν βαθμό παίρνουν τα βιβλία τους, σιτίζονται, στεγάζονται, αλλά δεν ξέρω πόσο θ' αντέξει αυτό. Υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν ότι το οικονομικό πρόβλημα των πανεπιστημίων μπορεί να λυθεί με χορηγίες. Πρέπει, όμως, να εξετάσουμε για τι είδους χορηγίες μιλάνε και τι θα κάνουμε μέχρι να έρθουν».
-Πως λειτουργοί οι κομματικές παρατάξεις στα πανεπιστήμια;
«Αν ήμουν νέος, θα ήθελα να υπάρχουν αυτές οι οργανώσεις γιατί δίνουν την δυνατότητα στο νέο να ασχοληθεί με την πολιτική, με ιδέες και πράγματα που δεν θα τα έκανε αν έμενε στο σπίτι του. Όλα αυτά, θεωρητικά. Στην πράξη, οι κομματικές παρατάξεις, μετά τη μεταπολίτευση λειτούργησαν, σε πολλές περιπτώσεις, αρνητικά. Δεν επέτρεπαν στον νέο να παίρνει τις αποφάσεις που ήθελε, υπήρχαν κρούσματα βίας κλπ. Σήμερα, όμως, οι παρατάξεις αυτές δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που ήταν πριν από μερικά χρόνια. Θα σας πω ένα παράδειγμα. Πριν από μερικούς μήνες ήρθε μια ομάδα φοιτητών από την Νομική, διαφόρων ιδεολογιών, οι οποίοι ήθελαν να κάνουν το λεγόμενο "κοινωνικό καφενείο". Να τους δώσουμε έναν χώρο, να μαζεύονται εκεί οι φοιτητές να κάνουν διαλέξεις, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, να συζητάνε κλπ. Τα χρήματα που θα έβγαζαν από αυτήν την ενέργεια, θα πήγαιναν σε κοινωνικούς σκοπούς. Δεν ξέρω αν θα πετύχει, αλλά αν το λέγατε αυτό πριν από δέκα χρόνια, θα ήταν αδιανόητο. Σήμερα, οι φοιτητές έχουν αλλάξει νοοτροπία. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι καταλήψεις που γίνονται στον χρόνο είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού μας».
-Τι σας φοβίζει περισσότερο μέσα στην κρίση;
«Πριν από μερικά χρόνια, υπήρχε ένα graffiti με μια φράση του Γκράμσι: «Φοβάμαι τους αδιάφορους». Η αδιαφορία είναι το χειρότερο. Όσο μένει κάποιος αδρανής, τόσο βυθίζεται στην κρίση. Πρέπει να "κολυμπήσει", πρέπει να αντισταθεί. Όσο οι αντιπρόσωποι του λαού δεν ακούνε την φωνή εκείνου που υφίσταται τις συνέπειες, η κρίση θα βαθαίνει».
Του Γιώργου Κοβού
-...«Δεν είχες πάρει μυρωδιά τι γινότανε στην κοινωνία;» Αλήθεια αυτοί που μας κυβερνούν και είναι ψηλά στην ιεραρχία, πως γίνεται να μη γνωρίζουν τι συμβαίνει στην κοινωνία;
«Δεν είναι θέμα ιεραρχίας. Είναι θέμα νοοτροπίας. Πόσοι απλοί άνθρωποι είναι προσηλωμένοι κάπου και δεν κοιτάνε γύρω τους; Πολύ περισσότερο όμως για τους αντιπροσώπους του έθνους, οι οποίοι νομοθετώντας δεσμεύουν μια κοινωνία και δεν πρέπει να την δεσμεύσεις στο λάθος. Έτσι ζούμε αυτό που υπάρχει στη χώρα μας και δεν υπάρχει αλλού. Να υπάρχει ένας νόμος με χιλιάδες τροπολογίες γύρω του δημιουργώντας τα γνωστά "παράθυρα" παραβίασης του».
-Δημόσια και δωρεάν παιδεία...
«Ακόμα ναι. Οι φοιτητές δεν πληρώνουν δίδακτρα. Ως έναν βαθμό παίρνουν τα βιβλία τους, σιτίζονται, στεγάζονται, αλλά δεν ξέρω πόσο θ' αντέξει αυτό. Υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν ότι το οικονομικό πρόβλημα των πανεπιστημίων μπορεί να λυθεί με χορηγίες. Πρέπει, όμως, να εξετάσουμε για τι είδους χορηγίες μιλάνε και τι θα κάνουμε μέχρι να έρθουν».
-Πως λειτουργοί οι κομματικές παρατάξεις στα πανεπιστήμια;
«Αν ήμουν νέος, θα ήθελα να υπάρχουν αυτές οι οργανώσεις γιατί δίνουν την δυνατότητα στο νέο να ασχοληθεί με την πολιτική, με ιδέες και πράγματα που δεν θα τα έκανε αν έμενε στο σπίτι του. Όλα αυτά, θεωρητικά. Στην πράξη, οι κομματικές παρατάξεις, μετά τη μεταπολίτευση λειτούργησαν, σε πολλές περιπτώσεις, αρνητικά. Δεν επέτρεπαν στον νέο να παίρνει τις αποφάσεις που ήθελε, υπήρχαν κρούσματα βίας κλπ. Σήμερα, όμως, οι παρατάξεις αυτές δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που ήταν πριν από μερικά χρόνια. Θα σας πω ένα παράδειγμα. Πριν από μερικούς μήνες ήρθε μια ομάδα φοιτητών από την Νομική, διαφόρων ιδεολογιών, οι οποίοι ήθελαν να κάνουν το λεγόμενο "κοινωνικό καφενείο". Να τους δώσουμε έναν χώρο, να μαζεύονται εκεί οι φοιτητές να κάνουν διαλέξεις, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, να συζητάνε κλπ. Τα χρήματα που θα έβγαζαν από αυτήν την ενέργεια, θα πήγαιναν σε κοινωνικούς σκοπούς. Δεν ξέρω αν θα πετύχει, αλλά αν το λέγατε αυτό πριν από δέκα χρόνια, θα ήταν αδιανόητο. Σήμερα, οι φοιτητές έχουν αλλάξει νοοτροπία. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι καταλήψεις που γίνονται στον χρόνο είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού μας».
-Τι σας φοβίζει περισσότερο μέσα στην κρίση;
«Πριν από μερικά χρόνια, υπήρχε ένα graffiti με μια φράση του Γκράμσι: «Φοβάμαι τους αδιάφορους». Η αδιαφορία είναι το χειρότερο. Όσο μένει κάποιος αδρανής, τόσο βυθίζεται στην κρίση. Πρέπει να "κολυμπήσει", πρέπει να αντισταθεί. Όσο οι αντιπρόσωποι του λαού δεν ακούνε την φωνή εκείνου που υφίσταται τις συνέπειες, η κρίση θα βαθαίνει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου