«Ξέρεις πόσα δάνεια έχω δώσει εγώ;», είπα στον φίλο με τον οποίο κατευθυνόμασταν στο αμάξι μου.
Γράφει ο Γιώργος Κοβός
Αφορμή να θυμηθώ τα χρόνια που ήμουν υπάλληλος σε τράπεζα στάθηκε το φυλλάδιο μιας εταιρείας οικονομικών(;) συμβούλων, το οποίο βρήκα στο παρ-μπριζ του αυτοκινήτου.
Πρόκειται για μια από τις εταιρείες που κάποτε, περίπου πριν από 5-6 χρόνια, έβαζαν πάλι διαφημιστικά φυλλάδια στο μπαρ-μπριζ του αυτοκινήτου…
Τότε διαλαλούσαν την ευκολία με την οποία μπορούσαν να σε εφοδιάσουν με «ζεστό» μετρητό… Καταναλωτικά δάνεια, μια και ο καταναλωτισμός ήταν η αγαπημένη μας συνήθεια…
Πολλές φορές, αυτού του τύπου τα δάνεια οι τράπεζες τα «βαφτίζανε» διακοποδάνεια, εορτοδάνεια, γαμοδάνεια κ.ο.κ. για να μπορούν να ξαναπροσφέρουν κάτι «καινούργιο» στον πελάτη, άσχετα αν έχει ξαναπάρει το ίδιο δάνειο με άλλη ονομασία.
Στεγαστικά δάνεια για να βάλεις ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου, αφού όλοι γνωρίζουμε ότι στην χώρα μας « κανείς δεν ζημιώθηκε αγοράζοντας γη»….
Αν δεν είχες δικό σου σπίτι έπρεπε να αγοράσεις…
Αν είχες ήδη πρώτη κατοικία, έπρεπε να πάρεις και δεύτερο ακίνητο για εκμετάλλευση.
«Γιατί να μην γίνω εισοδηματίας;», σε προέτρεπαν να σκεφτείς…
Αν είχες δύο ακίνητα, σκεφτόσουν ότι ήρθε ο καιρός να πάρεις κι ένα εξοχικό… Οι τιμές των ακινήτων είχαν φτάσει σε απίστευτα επίπεδα… Αυτό δεν σε πτόησε… Η τράπεζα θα σε χρηματοδοτούσε, και μάλιστα στο 100% της εμπορικής αξίας… Και παρόλο που οι τιμές ήταν υψηλές, η πώληση γινόταν όσο το ακίνητο ήταν ακόμα στα σχέδια… Και το καλύτερο από όλα είναι ότι υπήρχε στεγαστικό-επισκευαστικό δάνειο με το οποίο η τράπεζα σε χρηματοδοτούσε για να απαλλαγείς από παλιότερες καταναλωτικές οφειλές…
Ναι, καλά κατάλαβες, το ονομάζανε «καταναλωτικό με εξασφάλιση», αλλά δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα επισκευαστικό δάνειο με το οποίο δεν επισκεύαζες ποτέ το σπίτι σου, αλλά μόνο τον καταναλωτισμό σου.
Αστείο δεν είναι;
Έπαιρνες τόσα καταναλωτικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες σκεπτόμενος κάθε φορά ότι πρόκειται για μικροποσά και δεν ρισκάρεις τίποτα.
Τελικά μαζευότανε ένα πολύ μεγάλο ποσό που σε ανάγκαζε να ξαναδανειστείς, μόνο που αυτή την φορά ήσουν αναγκασμένος να εξασφαλίσεις την τράπεζα για το μεγάλο ποσό που θα σου δώσει. Με ποιον τρόπο θα την εξασφάλιζες; Μα με την προσημείωση του ακινήτου σου, βέβαια.
Επαγγελματικά δάνεια για κάθε επαγγελματία…
Σε αυτό το προϊόν έκανε θραύση το λεγόμενο «κεφάλαιο κίνησης»…
Τι είναι αυτό;
Έλα ντε….
Εκεί συνήθως μιλάγαμε για μεγάλα ποσά.
Το περίεργο είναι ότι για να σου δώσει τόσο μεγάλο ποσό η τράπεζα, θα πρέπει να αναφέρεις τον λόγο που ζητάς το δάνειο.
Μα πώς μπορεί να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος για ένα κεφάλαιο κίνησης;
«Το θέλω, απλά, για να κινώ το μαγαζί», λέγανε οι επιχειρηματίες, κάτι πολύ γενικό και αόριστο.
Στην περίπτωση που λέγανε στον άνθρωπο της τράπεζας ότι έχουν χρήματα και δεν χρειάζονται δάνειο, έπαιρναν την απάντηση «πάρε το, μωρέ να το έχεις και αν σου χρειαστεί το χρησιμοποιείς. Έτσι κι αλλιώς ανοιχτό δάνειο είναι. Αν το χρησιμοποιήσεις χρεώνεσαι».
Οι εταιρείες οικονομικών(;) συμβούλων που προανέφερα, συνεργάζονταν με τις τράπεζες. Τους στέλνανε πελάτες και παίρνανε προμήθεια. Δεν λέω, μια απλή και τίμια εμπορική συναλλαγή. Μόνο που έχανε την τιμιότητά της όταν η εταιρεία έλεγε στον πελάτη ότι θα του έβγαζε το δάνειο, το οποίο πολλές φορές ήταν με προσημείωση του ακινήτου του, αλλά θα έπρεπε να της δώσει και ο πελάτης μια γερή προμήθεια που συνήθως ήτανε ένα μεγάλο ποσοστό από το ποσό του δανείου.
Όλα αυτά γίνονταν την στιγμή που οι τράπεζες απαγόρευαν στις εν λόγω εταιρείες να λειτουργούν έτσι.
Οι υπάλληλοι στις τράπεζες έτριβαν τα χέρια τους από ικανοποίηση…
Πετύχαιναν τους μηνιαίους στόχους..
Κάποιες φορές έπαιρναν και μπόνους…
Σε αυτό βοηθούσε και το λεγόμενο “cross selling”. Νάτο πάλι το «κινέζικο». Καθόλου κινέζικο.
“Cross selling” είναι η πώληση ενός έξτρα προϊόντος … Για παράδειγμα, όταν ο πελάτης έρχεται να πάρει ένα δάνειο, πρέπει να πάρει οπωσδήποτε και δυο πιστωτικές κάρτες. Επίσης , πρέπει να πάρει και ένα ασφαλιστικό-συνταξιοδωτικό πρόγραμμα, το οποίο για ευνόητους λόγους, μπροστά στον πελάτη το ονομάζουμε «αποταμιευτικό». Αν καταφέρουμε να του το «συνδέσουμε» σε μια από τις πιστωτικές κάρτες που θα πάρει, τότε ακόμα καλύτερα γιατί θα αναγκαστεί να χρησιμοποιήσει την κάρτα του για να βάζει στην άκρη χρήματα.
Περίεργο δεν είναι να πρέπει να χρεωθείς για να αποταμιεύσεις;
Από μικροί ξέραμε ότι αποταμιεύουμε από το περίσσευμα.
Και φτάνουμε στο σήμερα.
Σήμερα, λοιπόν, το φυλλάδιο που βρήκα από την εταιρεία συμβούλων δεν ανέφερε ότι μπορεί να μας δώσει δάνεια, όπως άλλοτε. Δεν ανέφερε ότι μπορούσε να παρακάμψει τον Τειρεσία και να μας χρηματοδοτήσει. «Υπάρχει λύση» έγραφε πάνω-πάνω και από κάτω συνέχιζε «Ολική διαγραφή δανειακών χρεών. Άμεση διακοπή πληρωμών. Υπαγωγή στον νόμο Κατσέλη για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Προστασία ακίνητης περιουσίας. Ακύρωση διαταγών πληρωμής, κατασχέσεων και πλειστηριασμών».
Οι τράπεζες, πλέον σταμάτησαν να δανείζουν και προσπαθούν να δανείζονται.
Με ποιον τρόπο;
Μα με τις καταθέσεις μας.
Ναι, ζητάνε να τους δανείσουμε.
Μόνον που σε αυτήν την μορφή δανεισμού δεν υπάρχουν ούτε τεράστια επιτόκια, ούτε διαχειριστικά έξοδα, ούτε «μαύρη» προμήθεια.
Εννοείται, βέβαια ότι δεν πρόκειται να δεις κανέναν από τους «τραπεζίτες-δανειζόμενους» να αυτοκτονεί απεγνωσμένος από χρέη...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου