Γράφει ο Περικλής Καραχάλιας
Βαρέθηκα τη μιζέρια που επικρατεί με τη συνεχώς φθίνουσα κατάσταση της «κρίσης».
Η ψυχή των ανθρώπων έχει μαυρίσει τόσο, από αυτά που βιώνουν και από αυτά που βλέπουν και ακούνε, ώστε να έχουν ξεχάσει τις καθημερινές χαρές τις ζωής.
Πολλοί παρόλο που δεν τους έχει επηρεάσει ουσιαστικά αυτή η κατάσταση, μη θέλοντας να ξεφύγουν από αυτό το καθολικό πνεύμα της «κλαούνας», σου απαντούν όταν τους ρωτάς πως είναι, «ε, τι να κάνω...».
Άνθρωπε μου, έχεις την υγεία σου; έχεις τη δουλειά σου, έστω προς το παρόν, και άτομα που αγαπάς και σε αγαπούν; Σταμάτα να κλαίγεσαι λοιπόν και κατάλαβε ότι ποτέ δεν θα τα έχεις όλα.
Η ζωή είναι ένα μεταβατικό στάδιο ατέρμονης προσαρμογής.
Κανείς δεν πεθαίνει επειδή δεν έχει δουλειά. Ίσως αν δεν προσπαθήσει και αφεθεί τελείως στη μοίρα του.
Αρχικά, μην κρέμεσαι από τα δελτία ειδήσεων. Είναι ψυχοφθόρα και σπάνια έχουν να προβάλλουν μια ευχάριστη είδηση. Άγχος, φόβος, απέχθεια, κατάθλιψη είναι μερικά από τα συναισθήματα που προκαλεί ο τρόπος που καλύπτουν την κρίση τα ΜΜΕ στην Ελλάδα, σύμφωνα με έρευνα του Παντείου Πανεπιστημίου.
Επίσης, παρατηρήθηκε στροφή της ενημέρωσης στο διαδίκτυο, κυρίως από νεαρές ηλικίες , λόγω δυσπιστίας, εξαιτίας της επιλεκτικής παρουσίασης των γεγονότων.
Ξεκίνα να χαίρεσαι πάλι.
Σκέψου τις άπειρες προοπτικές που σου δίνονται.
Να ταξιδέψεις, να ερωτευτείς, να βγεις μια βόλτα με φίλους, να χορέψεις στη βροχή...
Κάποιες φορές μια βόλτα κοντά στην παραλία ή σε πράσινο σε ηρεμεί απόλυτα.
Μια βόλτα στην Ακρόπολη, στην Πλάκα ή στο Λυκαβηττό.
Ξέφυγε από την τυποποίηση και τη ρουτίνα.
Άκου μουσική και χόρεψε, αν θες.
Δες τα νέα παιδιά που χαμογελούν, παρά την πλύση εγκεφάλου που δέχονται καθημερινά για την αίγλη της Ελλάδας σε όλους τους τομείς... τα ζευγάρια που προχωρούν χαρούμενα κρατώντας τα χέρια τους ενωμένα... το παιδί σου που χαίρεται όταν ασχοληθείς και μια ώρα μαζί του... τους ηλικιωμένους που ευδιάθετοι απολαμβάνουν την απογευματινή τους βόλτα... εκείνους που χαίρονται που γυρνούν μετά από μια κουραστική μέρα στο σπίτι τους.
Η παρατήρηση είναι σημαντική γιατί συχνά συνειδητοποιείς ότι τα πράγματα που σου δίνουν χαρά δεν είναι... πράγματα.
Σκέψου τους τυφλούς που ποτέ δε θα δουν ένα ηλιοβασίλεμα... τους ανάπηρους που δε μπορούν να τρέξουν για να προλάβουν το λεωφορείο... τα ορφανά παιδιά που δεν ακούνε το «μπράβο παιδί μου»...
Ωστόσο, οι άνθρωποι αυτοί έχουν μάθει να εκτιμούν τα μικρά πράγματα.
Εσύ γιατί είσαι άπληστος;
Η ζωή είναι σύντομη και όσο σκέφτεσαι και αγχώνεσαι λες και θα ζήσεις για πάντα, χάνεις στιγμές της, οι οποίες στην τελική αποτελούν την, περιβόητη, ευτυχία.
Μπορεί να σκέφτεσαι «και πως να χαρώ αν όλα μου πάνε στραβά».
Στραβά δεν σου πάνε ΟΛΑ, ούτε και για ΠΑΝΤΑ.
Με τη διάθεση που προσεγγίζεις το πρόβλημα και με τη διάσταση που του δίνεις το μεγεθύνεις ανάλογα.
Και από τη στιγμή που αισθάνεσαι άσχημα για κάτι που δεν περνάει από το χέρι σου, άμεσα, ο τρόπος που σκέφτεσαι είναι εις βάρος σου. Κάποια στιγμή θα περάσει και η κρίση. Θα δεις πάλι άνοδο στο μισθό σου. Ο χρόνος και οι στιγμές που έχασες να στενοχωριέσαι, όμως, πέρασαν.
Είτε λυπάσαι, είτε χαίρεσαι ορισμένες καταστάσεις δεν αλλάζουν...
Απλά αν επιλέξεις να χαρείς και να μεταδίδεις αυτό το συναίσθημα, θα ζεις ομορφότερα και θα ομορφαίνεις και τις ζωές των εκείνων που σε περιβάλλουν.
Και μιας και η Κύπρος διέρχεται τώρα από τη δύσκολη αυτή φάση και φθορά, θα κλείσω με τους στίχους του Κύπριου ποιητή Μιχάλη Πασιαρδή, που συνοψίζουν απόλυτα το νόημα της ζωής... μάχη... πίστη... ελπίδα...
Αγρυπνούμε σ' αυτή τη γωνιά και μαχόμαστε...
Η ελπίδα ακονιέται στην πίστη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου