Ένα τεράστιο ταξίδι οι ζωές μας. Αφετηρίες, στάσεις, προορισμοί. Η Τύχη δρομέας μαζί μας και φυγάς. Περιμένεις και συ τα καθαρά βλέμματα;
Γράφει η Αιμιλία Πανταζή
"Περιμένουν οι άνθρωποι κι αν είναι τυχεροί συναντούν καθαρά βλέμματα" της είχε πει κάποτε. Κι εκείνη πίστεψε τα λόγια του χωρίς να τα κρίνει. Πίστεψε και περίμενε την Τύχη να περάσει κάτω από το παράθυρό της. Οι ψεύτικες σκιές αλλάζοντας μορφές στον τοίχο σαν άναβε το φως της λάμπας, συντρόφευαν την αναμονή της.
Καρτέρι είχε στήσει στην Τύχη. Ανυπομονούσε να φανεί έστω για μια φορά στη ζωή της ένα καθαρό βλέμμα κάτω στον δρόμο, να την οδηγήσει στη δίπλα γειτονιά...
Και οι μέρες να μην γεννούν καρπούς. "Οι Τύχες του Κόσμου στρίβουν για άλλους δρόμους, για άλλες γειτονιές", της είχε πει ξανά εκείνος. Πάλι τον είχε πιστέψει χωρίς να κρίνει.
Το δωμάτιό της ριζωμένο με τα απαραίτητα: αποστειρωμένο νερό στο θερμό, μια κλεψύδρα χάλκινη στο τραπέζι κι ένας καλυμμένος καθρέπτης δίπλα από την πόρτα του δωματίου. Κι εκείνη να μην μπορεί άλλο να ξεδιψάσει με το νερό στο θερμό, ενώ μάταια είχε αναποδογυρίσει πολλές φορές την κλεψύδρα. Μόνο τον καθρέπτη δεν είχε ξεσκεπάσει.
Όσο έστεκε στο παράθυρο και περίμενε της Τύχης την περπατησιά όλο και περισσότερο την κέντριζε εκείνο το πάνινο κομμάτι υφάσματος που έκρυβε το είδωλό της.
Απ΄τη μια η Τύχη να μην φαινόταν κι από την άλλη η ανάγκη να δει κάτω από το ύφασμα άρχιζε να της γίνεται απαραίτητη. Έτσι απλά, όπως απαραίτητα ξεκινά η πρώτη ανάσα μετά το πρωινό ξύπνημα, το φως που ντύνει τα μεσημέρια του καλοκαιριού, της αγάπης το άγγιγμα.
Το πάνινο ύφασμα απαλά, γαλήνια, χωρίς καμιά διάθεση εξουσίας και κατάκτησης τραβήχτηκε. Είδε το γερασμένο βλέμμα της, τα βλέφαρα που έδυαν. Το σκοτεινό χρώμα των ματιών της την ταρακούνησε.
Τι Τύχη είναι αυτή που για να 'ρθει πρέπει να της μεταμορφώσει έτσι το πρόσωπο;
Τι καθαρά βλέμματα να προσμένει όταν η δικιά της ματιά κουβαλά βρώμικα σεντόνια σε σκονισμένο πάτωμα;
Μα κι αν έρθουν αυτά που περιμένει, πως θα τα δει, πως θα τα αναγνωρίσει;
Και τότε θυμήθηκε ξανά τα λόγια εκείνου. Αυτή τη φορά τα έκρινε. Άνοιξε την πόρτα. Έπιασε να καθαρίζει το βλέμμα της...
Το δωμάτιό της ριζωμένο με τα απαραίτητα: αποστειρωμένο νερό στο θερμό, μια κλεψύδρα χάλκινη στο τραπέζι κι ένας καλυμμένος καθρέπτης δίπλα από την πόρτα του δωματίου. Κι εκείνη να μην μπορεί άλλο να ξεδιψάσει με το νερό στο θερμό, ενώ μάταια είχε αναποδογυρίσει πολλές φορές την κλεψύδρα. Μόνο τον καθρέπτη δεν είχε ξεσκεπάσει.
Όσο έστεκε στο παράθυρο και περίμενε της Τύχης την περπατησιά όλο και περισσότερο την κέντριζε εκείνο το πάνινο κομμάτι υφάσματος που έκρυβε το είδωλό της.
Απ΄τη μια η Τύχη να μην φαινόταν κι από την άλλη η ανάγκη να δει κάτω από το ύφασμα άρχιζε να της γίνεται απαραίτητη. Έτσι απλά, όπως απαραίτητα ξεκινά η πρώτη ανάσα μετά το πρωινό ξύπνημα, το φως που ντύνει τα μεσημέρια του καλοκαιριού, της αγάπης το άγγιγμα.
Το πάνινο ύφασμα απαλά, γαλήνια, χωρίς καμιά διάθεση εξουσίας και κατάκτησης τραβήχτηκε. Είδε το γερασμένο βλέμμα της, τα βλέφαρα που έδυαν. Το σκοτεινό χρώμα των ματιών της την ταρακούνησε.
Τι Τύχη είναι αυτή που για να 'ρθει πρέπει να της μεταμορφώσει έτσι το πρόσωπο;
Τι καθαρά βλέμματα να προσμένει όταν η δικιά της ματιά κουβαλά βρώμικα σεντόνια σε σκονισμένο πάτωμα;
Μα κι αν έρθουν αυτά που περιμένει, πως θα τα δει, πως θα τα αναγνωρίσει;
Και τότε θυμήθηκε ξανά τα λόγια εκείνου. Αυτή τη φορά τα έκρινε. Άνοιξε την πόρτα. Έπιασε να καθαρίζει το βλέμμα της...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου