Ήταν μια μέλισσα με όνομα και τίτλους ευγενείας, σαν αυτούς που βάζουν οι άνθρωποι σαν θέλουν να ανεβάσουν σε ψεύτικους θρόνους. Τέσσερα λουλούδια άνθιζαν σε έναν κήπο...
Γράφει η Αιμιλία Πανταζή
Ήταν μια μέλισσα γεμάτη κίνηση που κατάφερε και τρύπωσε από το ανοιχτό παράθυρο του διαμερίσματος, πρωί συννεφιασμένο, χωρίς αρχικά να την αντιληφθεί κανείς.
Αποδείχθηκε παλιά γνώριμη του σπιτιού, αφού ήξερε όλα τα κατατόπια. Γνώριζε για τον κύριο που κοιμόταν κουρασμένος, για τον κήπο στην πίσω αυλή...
Έκανε μια βόλτα πάνω από το τραπέζι, κατευθύνθηκε προς τον τοίχο κι όταν βεβαιώθηκε πως η κυρία την είχε δει, όρμηξε προς τα κει που ανθίζουν τα λουλούδια. Η κυρία ακολούθησε το ανήσυχο πέταγμά της. Η λύπη άρχισε να φτερουγίζει δίπλα της, πάνω της, απέναντί της. Απλώθηκε σαν σύννεφο στο φουστάνι της.
Η ενοχή τελικά είχε βγάλει φτερά. Κατευθυνόταν προς τα λουλούδια της.
-Μόνο τέσσερα λουλούδια έχει ο κήπος σου; απογοητεύτηκε η μέλισσα.
-Λυπάμαι, δεν μπόρεσα να φυτέψω άλλα. Είναι όμως τα πιο όμορφα γιατί είναι δικά μου. Σπόρο σπόρο τα αγάπησα. Τα έθαψα και κείνα αναστήθηκαν. Διάλεξαν να γεννηθούν στον δικό μου κήπο. Τα φρόντισα. Θες να σου δώσω από το σπόρο τους και σένα;
Η μέλισσα το σκέφτηκε. Ζήτησε κι άλλες πληροφορίες για να δει αν την συμφέρει να συνεχίσει το πέταγμα...
Τέσσερα λουλούδια χωρίς τίτλους ευγενείας αυτή τη φορά, είχαν βγάλει ρίζες και ανθούς.
Το πέταλο του ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ανοίγει απαλά, μιλά με αυθεντικότητα: "Σου απευθύνω τον λόγο. Δεν σε μειώνω, αλλά ζητώ με σεβασμό την απάντησή σου. Μακάρι να εναρμονιζόταν ο δικός μου ταπεινός κόσμος των λουλουδιών με τον δικό σου. Έχεις δικαίωμα να αρνηθείς το χρώμα των πετάλων μου..."
Η μυρωδιά του ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, βαθιά κι όχι τυπική: "Αναγνωρίζω την έλλειψη της οσμής μου. Αποδέχομαι ότι κάτι από μένα βρίσκεται στα χέρια του άλλου. Ανταποδίδω και εξοφλώ επιτόπου όταν με ποτίζεις, ίσως όχι με το ίδιο νόμισμα αλλά με μια αληθινή κουβέντα μαζί σου..."
Το φύλλωμα της ΣΥΓΝΩΜΗΣ, ξεδιπλώνεται ειλικρινά: "Δεν είμαι τέλειο, αυτάρκη ούτε άψογο. Μου αναλογεί ευθύνη για τον πόνο που προκάλεσαν τα αγκάθια μου, γι αυτό στο εκφράζω κι είμαι πρόθυμο να επανορθώσω, έστω και συμβολικά. Ακόμη κι αν αρνηθείς, ηθικά το χρέος μου έχει εξαγοραστεί."
Ο μίσχος του ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ, λεπτός και σοφά καμωμένος: "Κλείνω τις πληγές, θάβοντας τις επιθέσεις. Γνωρίζω καλά τι συμβαίνει και παραβλέπω, ενώ δεν ζητώ αποζημιώσεις. Σέβομαι και αγκαλιάζω την ατέλεια του μίσχου μου, την αδυναμία τη δική σου."
Η μέλισσα αισθάνθηκε βαρύ το φορτίο της ενοχής που κουβαλούσε. Πέταξε μακριά, ενώ το νέκταρ των τεσσάρων λουλουδιών την ακολούθησε γαντζωμένο στα πόδια της.
Η κυρία δεν λυπόταν πια. Όσο νέκταρ και αν έπαιρναν μαζί τους οι μέλισσες, τα δικά της λουλούδια θα ήταν πάντα εκεί. Στον κήπο της.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου