Η λατέρνα, το τσούρμο από το μετρό, το σαλέπι, το ψημένο καλαμπόκι, ο τύπος με το break dance, ο «παγωμένα» χρυσοβαμμένος μίμος, το σούσουρο και οι ιμιτασιόν τσάντες...
...μην το ψάχνεις, είσαι στην Αθήνα!
Όταν μετακόμισα, από Μυτιλήνη, στην Αθήνα ένιωθα αμφιθυμικά συναισθήματα για το Κέντρο της Πόλης.
Από τη μια είχα στο μυαλό την όμορφη εικόνα των χρόνων που πήγαινα με τους δικούς μου, τον πολύ κόσμο, τις πολλές επιλογές αγοράς, τα διάφορα θεάματα στο δρόμο από πλανόδιους καλλιτέχνες, τα μνημεία και τα αξιοθέατα που έβλεπα στην τηλεόραση, συνήθως...
Από την άλλη, μια εικόνα πλασμένη από επαρχιώτες φίλους, συγγενείς και εκείνους που, αν και το είχαν ζήσει, το απεχθάνονταν καθώς το περιέγραφαν ως «χάος».
Όταν λοιπόν έζησα εδώ, κατάλαβα ότι αυτή η ασυμφωνία υπήρχε και στους βέρους Αθηναίους. Οπότε αποφάσισα να διαμορφώσω μια αμερόληπτη άποψη, εξερευνώντας μόνος.
Περπατώντας Πλάκα, Μοναστηράκι και Θησείο, είχα την εντύπωση ότι βρισκόμουν σε μια μικρή κωμόπολη και ανιχνεύοντας τα στενά τους ακόμα και... χωριό!
Όσο περνάει ο καιρός επιβεβαιώνω τη σχέση λατρείας, χωρίς υπερβολή, με το κέντρο της πρωτεύουσας. Το Ζάππειο.. διακριτικό, όμορφο, απλά. Υπέροχο να απολαύσεις μια ήρεμη βόλτα. Η Διονυσίου Αρεοπαγίτου, κάτω από την Ακρόπολη, με τον πεζόδρομο και τις γραμμές του παλιού τραμ, αναδύει κάτι νοσταλγικό σε συνδυασμό με το μοντέρνο.
Το σύγχρονο Mουσείο της Ακρόπολης είναι εκεί για να σου «μιλήσει» για τα γυρίσματα της ιστορίας, αλλά και της ζωής. Ακόμα και σε άτομα όπως εγώ, μην έχοντας ζήσει την Αθήνα και στην εποχή της μεγάλης αίγλης, ξυπνάει κάτι όμορφο από το παρελθόν, ακόμα και αν δεν το έχεις ζήσει, σαν να παθαίνεις ένα μίνι déjà vu.
Τα στενά της Πλάκας, παραμένουν από τα πιο γραφικά σημεία της πόλης. Παλιά σπίτια κάτω από το λόφο, άλλα ερειπωμένα, άλλα κατοικημένα, νεοκλασικά και μικρά μουσεία τέχνης, το σπήλαιο της Ακρόπολης και τα βραχάκια με τους τουρίστες, η οδός Λυσίου με τα στέκια στις σκάλες, επαναφέρουν στο νου των μεγαλυτέρων την «παλιά, καλή Αθήνα» και των συνομηλίκων μου, κάτι δικό μας... παρεϊστικο. Σε καμία περίπτωση απόκοσμο ή «χαώδες».
Κατεβαίνοντας την Ερμού, μετά την Καπνικαρέας στο δεξί μου χέρι συναντώ τη στοά που με οδηγεί στην πλατεία της Αγίας Ειρήνης. Η εκκλησία στο κέντρο και γύρω της ο πεζόδρομος με δέντρα και στέκια μου θυμίζουν συνοικία. Πλατείες τέτοιες, παρόμοιες, πλήθος... Καρύτση, Ψυρρή, Κοτζιά, Εξαρχείων και άλλες δίνουν την αίσθηση ενός μικρού πυρήνα που παράγει αναπνοή, ένταση ζωής αλλά και ηρεμίας ζωής όταν μία από τις δύο κρίνεται απαραίτητη…
Για το Μοναστηράκι και το Θησείο, είναι νομίζω περιττός κάθε εγκωμιασμός καθώς ακόμα και η αρνητική πλευρά, συμφωνεί με την ομορφιά τους. Το νόμιμο με το παράνομο συνυπάρχουν στην περατζάδα, στα παλιατζίδικα, στα σοκάκια και τα μαγαζιά, παλαιά και νέα.
Η θέα του ιερού βράχου, του ναού του Ηφαίστου, της Ρωμαϊκής Αγοράς και του πρασίνου μπορεί ναι, αλλά μπορεί και όχι, να σε επαναφέρουν στην τάξη. Το βράδυ βλέποντας όλα αυτά φωτισμένα θες να χαζεύεις, δεν το βαριέσαι... μα ποτέ όμως;!
Έπειτα, μια βόλτα στο Λυκαβηττό είναι must. Κοιτάζοντας την Αττική από τόσο ψηλά, το δέος που νιώθεις είναι ανεκτίμητο. Θάλασσα και βουνό, σε τέλεια αρμονία δένουν υπέροχα με την ασφυκτικά γεμάτη από πόλη. Η ανάβαση μπορεί να γίνει και σαν πεζοπορία, μιας και έχει προσεγμένο δρόμο, με δέντρα, παρκάκια πρασίνου και χώρους για πικ νικ.
Θες να ζήσεις και το… αλλιώς της πόλης. Δίωξε τα πόδια σου από τον Λυκαβηττό και κατηφόρισε για την Ομόνοια και τις γύρω περιοχές. Ναι, θα μπορούσες κι εδώ να χαρείς μια διαφορετική γοητεία τούτης της πόλης, αν κάποιοι δε βρόμιζαν και κάποιοι άλλοι θυμόντουσαν να καθαρίσουν το «make up» αυτής της όψης. Εδώ η Αθήνα είναι πολυεθνική και εγκαταλελειμμένη. Λένε πως θα αλλάξει.
Δεν ξέρω πως...
Είμαι αρκετά νέος και μη Αθηναίος ώστε να μπορώ να σας περιγράψω την εποχή με το μεγάλο σιντριβάνι…
Εντάξει. Θέλω να είμαι ειλικρινής.
Το Κέντρο δεν είναι και τόσο απόκεντρο, όσο το περιγράφουν κάποιοι.
Στην περατζάδα μου δε με έκλεψε κανείς, ωστόσο η εγκληματικότητα υπάρχει, όπως άλλωστε και σε κάθε άλλη περιοχή, ανεξαιρέτως Κέντρου.
Συνεπώς, ας μάθουμε να μην προκαταλαμβανόμαστε και ας αφήνουμε αυτό που βλέπουμε να μας ξυπνήσει αισθήματα, καλά, άσχημα ή αντιφατικά...
Κάθε φορά που βρίσκομαι στο Κέντρο της Πόλης, νιώθω πως συμμετέχω σε μια περιπέτεια. Κι αν δε συναντήσω άνθρωπο και πάλι μαθαίνω από τα... μονόπρακτα. Μια πόλη πίσω από... κάγκελα.
Κάτι με κάνει να νοσταλγώ.
Τι;
Η Ιστορία.
Όσα δεν έζησα.
Όσα θέλω να ζήσω...
Γι’ αυτό αγαπώ την Αθήνα. Μία πόλη που δεν πρόκειται να με ξενερώσει ποτέ…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου